Jesteś w:
Krzyżacy
Jurand to właściciel Spychowa. Znienawidzony przez krzyżaków polski rycerz. Żonę stracił podczas ataku Krzyżaków na Złotoryję i od tej pory poprzysiągł im zemstę, dlatego nieustannie atakował ich ze Spychowa. Wychowuje najukochańszą córkę – Danusię, którą obiecał niegdyś oddać do klasztoru.
Wszystkim imponowała potężna postać Juranda. Posiadał płowe włosy i wąsy. Jedno oko stracił w walce, co tym bardziej budziło respekt i strach wrogów.
Jurand zawsze był poważny, nie mówił za wiele, a jeśli już przemawiał to bardzo konkretnie. Był zdecydowany, nie rzucał słów na wiatr – gdy zdecydował się oddać córkę do klasztoru nie zmienił zdania, nawet mimo próśb księżnej Anny Danuty. Wobec Krzyżaków był bezwzględny, nie okazywał litości. Uczuciem darzył wyłącznie swą jedyną córkę – Danuśkę.
Jako rycerz był niezwykle dzielny, odważny, zapamiętały w walce. Sprawiła to nienawiść, którą zaczął odczuwać po śmierci żony. Przez Krzyżaków uważany był za diabła. Pojmanych rycerzy krzyżackich przechowywał w lochu. Jego postawa zdecydowanie zmienia się po porwaniu córki. Decyduje się ukorzyć przed Krzyżakami i samotnie wyrusza do Szczytna zapisawszy Spychowo w testamencie Zbyszkowi. Z pokorą staje przed zakonnikami, jednak kiedy zamiast córki pokazują mu inna dziewczynkę we wściekłości zabija szczycieńskiego starostę i innych rycerzy. Uwięziony, zostaje okaleczony przez komtura Zygfryda w odwecie za śmierć brata zakonnego Rotgiera. Traci oko, prawą dłoń i język. Upokorzony wraca do Spychowa.
Odtąd oddaje się modlitwom za córkę. Zdaje się na boskie wyroki. Pokutuje za swe uczynki, oddaje się męce i cierpieniom. Sam nie może poszukiwać Danusi, musi więc polegać na innych, czego dotychczas nie potrafił. Przebacza nawet oprawcy swego dziecka Zygfrydowi de L�we.
Jurand to rycerz wyjątkowy. Z jednej strony cechuje go odwaga, rycerskość i niezłomność, z drugiej kieruje się nienawiścią i pragnieniem zemsty. Dopiero po pojmaniu córki Danusi staje się pokorny i z oddaniem znosi cierpienia duszy i ciała. Umiera jako oddany Bogu męczennik.
Jurand ze Spychowa - charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJurand to właściciel Spychowa. Znienawidzony przez krzyżaków polski rycerz. Żonę stracił podczas ataku Krzyżaków na Złotoryję i od tej pory poprzysiągł im zemstę, dlatego nieustannie atakował ich ze Spychowa. Wychowuje najukochańszą córkę – Danusię, którą obiecał niegdyś oddać do klasztoru.
Wszystkim imponowała potężna postać Juranda. Posiadał płowe włosy i wąsy. Jedno oko stracił w walce, co tym bardziej budziło respekt i strach wrogów.
Jurand zawsze był poważny, nie mówił za wiele, a jeśli już przemawiał to bardzo konkretnie. Był zdecydowany, nie rzucał słów na wiatr – gdy zdecydował się oddać córkę do klasztoru nie zmienił zdania, nawet mimo próśb księżnej Anny Danuty. Wobec Krzyżaków był bezwzględny, nie okazywał litości. Uczuciem darzył wyłącznie swą jedyną córkę – Danuśkę.
Jako rycerz był niezwykle dzielny, odważny, zapamiętały w walce. Sprawiła to nienawiść, którą zaczął odczuwać po śmierci żony. Przez Krzyżaków uważany był za diabła. Pojmanych rycerzy krzyżackich przechowywał w lochu. Jego postawa zdecydowanie zmienia się po porwaniu córki. Decyduje się ukorzyć przed Krzyżakami i samotnie wyrusza do Szczytna zapisawszy Spychowo w testamencie Zbyszkowi. Z pokorą staje przed zakonnikami, jednak kiedy zamiast córki pokazują mu inna dziewczynkę we wściekłości zabija szczycieńskiego starostę i innych rycerzy. Uwięziony, zostaje okaleczony przez komtura Zygfryda w odwecie za śmierć brata zakonnego Rotgiera. Traci oko, prawą dłoń i język. Upokorzony wraca do Spychowa.
Odtąd oddaje się modlitwom za córkę. Zdaje się na boskie wyroki. Pokutuje za swe uczynki, oddaje się męce i cierpieniom. Sam nie może poszukiwać Danusi, musi więc polegać na innych, czego dotychczas nie potrafił. Przebacza nawet oprawcy swego dziecka Zygfrydowi de L�we.
Jurand to rycerz wyjątkowy. Z jednej strony cechuje go odwaga, rycerskość i niezłomność, z drugiej kieruje się nienawiścią i pragnieniem zemsty. Dopiero po pojmaniu córki Danusi staje się pokorny i z oddaniem znosi cierpienia duszy i ciała. Umiera jako oddany Bogu męczennik.