Jesteś w:
Ferdydurke
„Nieszczęsna pamięci, która każesz wiedzieć, jakimi drogami doszliśmy do obecnego stanu posiadania!”. (Kochanowski) /. Z upodobaniem stosuje narrację aforystyczną / „Wroga staraj się zdybać w łazience”, „Gdyż nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę”, „ Przed pupą zaś w ogóle nie ma ucieczki”/.
Z drugiej strony – bywa zdystansowany wobec opisywanej rzeczywistości. Wyraża się to poprzez ironię a czasami cynizm. Stosuje też jako sposób narracji dystans czasowy, gdy narrator wie co ma nastąpić i uprzedza zdarzenia swoim komentarzem. Obok tego pojawia się deformacja rzeczywistości – na przykład: nagła hiperbolizacja profesora Pimko i sprowadzenie siebie do roli infantylnego ucznia. Zdarza się, że słownie wyraża swoje zaangażowanie w akcję: / „Należało za wszelką cenę przeciwdziałać”/.
W opisie Bolimowa pojawia się zabieg narracyjny zwany retrospekcją. Są to wspomnienia związane z okresem dzieciństwa.
To wszystko nie wyklucza neutralnego opisu zachowań bohaterów, które mówią same za siebie.
/ „Myzdral ze zdenerwowania wziął kawałek drutu,machinalnie wepchnął w dziurę w płocie i uszkodził jednej z matek oko. Zaraz jednak rzucił drut. Matka jęknęła za płotem.”/.
Powieść Gombrowicza z całym swoim ładunkiem myślowym, z używanym słownictwem i ze sposobem narracji ewidentnie adresowana jest do czytelnika wykształconego i nie należy do literatury, która zabiega o to by „trafić pod strzechy”.
Kompozycja powieści Gombrowicza „Ferdydurke” jest bardzo precyzyjna. Nawiązuje do tradycyjnej powieści realistycznej zachowując przyczynowo-skutkowy ciąg zdarzeń. Tekst zaczyna się od rozdziału „Porwanie”. Jest to wstęp wprowadzający czytelnika w akcję powieści. Cała konstrukcja oparta została na III filarach: szkoła, dom miejski i dom wiejski. Podział ten jest związany z miejscem akcji i z opisywanym środowiskiem. Każda z tych części została podzielona na tytułowane rozdziały.
Można by je tu wymienić:
WSTĘP - PORWANIE
SZKOŁA – UWIĘZIENIE I DALSZE ZDRABNIANIE; PRZYŁAPANIE I DALSZE MIĘTOSZENIE.
DOM MIEJSKI – UWIĘZIENIE I DALSZE ZAPĘDZENIE W MŁODOŚĆ; MIŁOŚĆ; KOMPOT; PODGLĄDANIE I DALSZE ZAPUSZCZANIE SIĘ W NOWOCZESNOŚć; HULAJNOGA I NOWE PRZYŁAPANIE.
DOM WIEJSKI – PAROBEK , CZYLI NOWE PRZYCHWYCENIE; HULAJGĘBA I NOWE PRZYŁAPANIE.
Konwencja powieści realistycznej zostaje jednak świadomie i celowo naruszona przez autora. Dzieje się tak chociażby poprzez stworzenie dwóch rozdziałów wprowadzonych jako dygresje i nieopisujących losów głównego bohatera. Gombrowicz umieszcza je między I i II filarem powieści, oraz między II i III.
Pierwszą dygresję stanowi PRZEDMOWA DO FILIDORA DZIECKIEM PODSZYTEGO i rozdział: FILIDOR DZIECKIEM PODSZYTY.
Drugą: PRZEDMOWA DO FILIBERTA DZIECKIEM PODSZYTEGO i FILIBERT DZIECKIEM PODSZYTY.
Jak więc widać, autor konstruując swój utwór przyjął zasadę symetrii.
Czytelnika zaskakuje najbardziej to, co różni powieść Gombrowicza od powieści realistycznej, z konwencją której polemizuje – przede wszystkim poetyka snu, gdzie rządzi absurd, nieprzewidywalne zachowania bohaterów, niezwykłe sytuacje, narrator korzystający w szczególny sposób z języka / żargon uczniowski, stylizacje językowe, groteskowość opisów /, pozorny chaos, jednak dokładnie kontrolowany.
Bieg zdarzeń w „Ferdydurke” zatacza jakby krąg. Zaczyna się on w warszawskim mieszkaniu młodego literata, by po wszystkich perypetiach do tego mieszkania powrócić, bo tam z pewnością uda się Józio po przyjeździe z Bolimowa do Warszawy. Powieść zaczyna się od porwaniem i nim się kończy.
Co do dygresji, to obie poprzedzone są przedmowami, w których autor wyjaśnia powód „twórczego wysiłku” i zajmuje się teoretycznymi rozważaniami nad literaturą – momentami ujmując to w sposób groteskowy. Po przedmowach opowiedziana jest historia, Każda z historii ma swoją własną strukturę czyli początek, punkt kulminacyjny i koniec, przy czym koniec jest najmniej wyeksponowany. Daje to groteskowy efekt, ponieważ obie historie opisują przebieg zdarzeń w sposób dość dynamiczny. Historie te określane są niekiedy mianem opowiadań lub powiastek filozoficznych. Jeśli jednak ktoś miał okazję zetknąć się z prasą międzywojenną, mógł łatwo przekonać się, że można było znaleźć w niej doniesienia utrzymane właśnie w takim stylu. Celowały w tym zwłaszcza reklamy różnych cudownych kuracji / np. na porost włosów /, w których krótko opowiedziana niesamowita historia miała zachęcić do skorzystania z nich.
Że kompozycja powieści Gombrowicza została dokładnie przemyślana, świadczą również pojawiające się w tekście wcześniejsze zapowiedzi zdarzeń, które będą rozgrywać się później. Między innymi, właśnie w tym kontrolowanym chaosie tkwi tajemnica dynamicznego rozwoju akcji powieści.
Język powieści Gombrowicza „Ferdydurke” przyciąga nie mniejszą uwagę niż jej fabuła czy problematyka. Składa się właściwie z wielu języków. Będzie tu więc poprawna polszczyzna – taka, którą mówimy i piszemy, język dzieł klasyków, język ideologii i polityków a obok tego żargon uczniowski i odwołanie się do gwary ludowej przy pomocy kilku wyrazistych symboli.
Autor bawi się językiem. Stylizuje, parodiuje a także przedrzeźnia różne konwencjonalne sposoby wypowiedzi literackich. Z upodobaniem splata styl niski z wysokim. W tekście pełno jest też wyliczeń, rymowanek, powtórzeń, kontrastowych zestawień. Nie jest to jednak zabawa dla samej zabawy. Gombrowicz udowadnia w ten sposób, że język jest składnikiem formy i sposobem jej narzucania. To właśnie poprzez odpowiednio zastosowany język profesor Pimko stara się przymusić uczniów do „trwania” w dzieciństwie a oni próbują złamać zalecaną im formę posługując się „brzydkimi wyrazami”. Język, którym posługuje się konkretna postać informuje jaką przyjęła formę. Tak więc Miętus, chcąc pobratać się z parobkiem musi zacząć przemawiać gwarą; inżynier Młodziak w prywatnych kontaktach z żoną zatraca tak eksponowaną oficjalnie nowoczesność; profesor Pimko by przeprowadzać swoje zadania pedagogiczne sztywno trzyma się przyjętych zasad wypowiedzi i wartościowania - nawet wbrew faktom, które powinny skłonić go do zmiany postawy.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
II Józio w szkole
1. Wizyta w gabinecie dyrektora szkoły
2. Boisko szkolne i nowi szkolni koledzy
3. Pierwsze lekcje
4. Pojedynek Syfona z Miętusem na miny
III Józio u Młodziaków
1. Poznawanie ... wiecej
profesor Pimko postanawia edukować i cofa go do poziomu gimnazjalisty.
Profesor Pimko – Profesor z Krakowa, kurator, specjalista od wychowania młodzieży, autorytet ukrywający swoje prawdziwe oblicze pod maską d... wiecej
Hurleccy są dalekimi krewnymi głównego bohatera, Józia. Rodzina składa się z czterech osób: ciotki Hurleckiej z domu Lin, wuja Konstantego zwanego Kociem, ich syna Zygmunta i wychowanicy Zosi.
W mająt... wiecej
• Dlaczego Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość? (...)
• Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim poetą był.
• Normalność jest linoskoczkiem nad otchłanią anormalności.
• L... wiecej
Konstrukcja powieści - zmierza do rozbicia stylu tradycyjnej powieści realistycznej. Autor robi to poprzez pomieszanie realizmu z fantastyką i wprowadzenie pozornego chaosu. Wrażenie chaosu powiększa dodatkowo umieszczenie w p... wiecej
Oznacza to, że w kontaktach w gronie rodzinnym, w grupie rówieśniczej, w środowisku zawodowym czy w jakimkolwiek innym prz... wiecej
W powieści awangardowej podlegają odkształceniu: spójność akcji i logika przyczynowo-skutkowa wydarzeń. Rządzi w niej groteska, poetyka... wiecej
„Koniec i bomba. A kto czytał ten trąba. W. G.”.
Pomysł ten podsunęła mu służąca pracująca w domu Gombrowiczów od wielu lat – Aniela Brzozowska - Łuksiewiczowa. ... wiecej
Edukacja zawsze była tematem popularnym w literaturze. Wielu pisarzom problem wychowania młodzieży wydawał się szczególnie ważny. N... wiecej
Syfon jest najlepszym uczniem w klasie, podporządkowuje się wykładowcom, jest bezkrytyczny wobec ich metod pedagogicznych. Przewodzi grupie chłopiąt czyli „... wiecej
wiecej
Z racji tego, że sam siebie określił egzystencjalistą, warto zastanowić się nad ogólnymi założeniami tego kierunku filozoficznego, który pojawił się także w literaturze.
Egzystencjalizm powstał w XX wieku. ... wiecej
Od strony psychologicznej opisuje swoich bohaterów w sposób behawio... wiecej
Ferdydurke - wszystko, czego możesz nie wiedzieć o powieści Gombrowicza
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim
Spis treści
- Ferdydurke – geneza powieści
- „Ferdydurke” - czas i miejsce akcji
- Ferdydurke – interpretacja tytułu
- Ferdydurke – plan wydarzeń
- Ferdydurke – narracja
- Ferdydurke – kompozycja
- Ferdydurke – język
- „Ferdydurke” - nowatorstwo powieści
- „Ferdydurke” - realizm i fantastyka
- „Ferdydurke” - wielostylowość
- „Ferdydurke” - przynależność gatunkowa
- „Ferdydurke” - popularność
- Witold Gombrowicz – notatka szkolna
„Nieszczęsna pamięci, która każesz wiedzieć, jakimi drogami doszliśmy do obecnego stanu posiadania!”. (Kochanowski) /. Z upodobaniem stosuje narrację aforystyczną / „Wroga staraj się zdybać w łazience”, „Gdyż nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę”, „ Przed pupą zaś w ogóle nie ma ucieczki”/.
Z drugiej strony – bywa zdystansowany wobec opisywanej rzeczywistości. Wyraża się to poprzez ironię a czasami cynizm. Stosuje też jako sposób narracji dystans czasowy, gdy narrator wie co ma nastąpić i uprzedza zdarzenia swoim komentarzem. Obok tego pojawia się deformacja rzeczywistości – na przykład: nagła hiperbolizacja profesora Pimko i sprowadzenie siebie do roli infantylnego ucznia. Zdarza się, że słownie wyraża swoje zaangażowanie w akcję: / „Należało za wszelką cenę przeciwdziałać”/.
W opisie Bolimowa pojawia się zabieg narracyjny zwany retrospekcją. Są to wspomnienia związane z okresem dzieciństwa.
To wszystko nie wyklucza neutralnego opisu zachowań bohaterów, które mówią same za siebie.
/ „Myzdral ze zdenerwowania wziął kawałek drutu,machinalnie wepchnął w dziurę w płocie i uszkodził jednej z matek oko. Zaraz jednak rzucił drut. Matka jęknęła za płotem.”/.
Powieść Gombrowicza z całym swoim ładunkiem myślowym, z używanym słownictwem i ze sposobem narracji ewidentnie adresowana jest do czytelnika wykształconego i nie należy do literatury, która zabiega o to by „trafić pod strzechy”.
Ferdydurke – kompozycja
Kompozycja powieści Gombrowicza „Ferdydurke” jest bardzo precyzyjna. Nawiązuje do tradycyjnej powieści realistycznej zachowując przyczynowo-skutkowy ciąg zdarzeń. Tekst zaczyna się od rozdziału „Porwanie”. Jest to wstęp wprowadzający czytelnika w akcję powieści. Cała konstrukcja oparta została na III filarach: szkoła, dom miejski i dom wiejski. Podział ten jest związany z miejscem akcji i z opisywanym środowiskiem. Każda z tych części została podzielona na tytułowane rozdziały.
Można by je tu wymienić:
WSTĘP - PORWANIE
SZKOŁA – UWIĘZIENIE I DALSZE ZDRABNIANIE; PRZYŁAPANIE I DALSZE MIĘTOSZENIE.
DOM MIEJSKI – UWIĘZIENIE I DALSZE ZAPĘDZENIE W MŁODOŚĆ; MIŁOŚĆ; KOMPOT; PODGLĄDANIE I DALSZE ZAPUSZCZANIE SIĘ W NOWOCZESNOŚć; HULAJNOGA I NOWE PRZYŁAPANIE.
DOM WIEJSKI – PAROBEK , CZYLI NOWE PRZYCHWYCENIE; HULAJGĘBA I NOWE PRZYŁAPANIE.
Konwencja powieści realistycznej zostaje jednak świadomie i celowo naruszona przez autora. Dzieje się tak chociażby poprzez stworzenie dwóch rozdziałów wprowadzonych jako dygresje i nieopisujących losów głównego bohatera. Gombrowicz umieszcza je między I i II filarem powieści, oraz między II i III.
Pierwszą dygresję stanowi PRZEDMOWA DO FILIDORA DZIECKIEM PODSZYTEGO i rozdział: FILIDOR DZIECKIEM PODSZYTY.
Drugą: PRZEDMOWA DO FILIBERTA DZIECKIEM PODSZYTEGO i FILIBERT DZIECKIEM PODSZYTY.
Jak więc widać, autor konstruując swój utwór przyjął zasadę symetrii.
Czytelnika zaskakuje najbardziej to, co różni powieść Gombrowicza od powieści realistycznej, z konwencją której polemizuje – przede wszystkim poetyka snu, gdzie rządzi absurd, nieprzewidywalne zachowania bohaterów, niezwykłe sytuacje, narrator korzystający w szczególny sposób z języka / żargon uczniowski, stylizacje językowe, groteskowość opisów /, pozorny chaos, jednak dokładnie kontrolowany.
Bieg zdarzeń w „Ferdydurke” zatacza jakby krąg. Zaczyna się on w warszawskim mieszkaniu młodego literata, by po wszystkich perypetiach do tego mieszkania powrócić, bo tam z pewnością uda się Józio po przyjeździe z Bolimowa do Warszawy. Powieść zaczyna się od porwaniem i nim się kończy.
Co do dygresji, to obie poprzedzone są przedmowami, w których autor wyjaśnia powód „twórczego wysiłku” i zajmuje się teoretycznymi rozważaniami nad literaturą – momentami ujmując to w sposób groteskowy. Po przedmowach opowiedziana jest historia, Każda z historii ma swoją własną strukturę czyli początek, punkt kulminacyjny i koniec, przy czym koniec jest najmniej wyeksponowany. Daje to groteskowy efekt, ponieważ obie historie opisują przebieg zdarzeń w sposób dość dynamiczny. Historie te określane są niekiedy mianem opowiadań lub powiastek filozoficznych. Jeśli jednak ktoś miał okazję zetknąć się z prasą międzywojenną, mógł łatwo przekonać się, że można było znaleźć w niej doniesienia utrzymane właśnie w takim stylu. Celowały w tym zwłaszcza reklamy różnych cudownych kuracji / np. na porost włosów /, w których krótko opowiedziana niesamowita historia miała zachęcić do skorzystania z nich.
Że kompozycja powieści Gombrowicza została dokładnie przemyślana, świadczą również pojawiające się w tekście wcześniejsze zapowiedzi zdarzeń, które będą rozgrywać się później. Między innymi, właśnie w tym kontrolowanym chaosie tkwi tajemnica dynamicznego rozwoju akcji powieści.
Ferdydurke – język
Język powieści Gombrowicza „Ferdydurke” przyciąga nie mniejszą uwagę niż jej fabuła czy problematyka. Składa się właściwie z wielu języków. Będzie tu więc poprawna polszczyzna – taka, którą mówimy i piszemy, język dzieł klasyków, język ideologii i polityków a obok tego żargon uczniowski i odwołanie się do gwary ludowej przy pomocy kilku wyrazistych symboli.
Autor bawi się językiem. Stylizuje, parodiuje a także przedrzeźnia różne konwencjonalne sposoby wypowiedzi literackich. Z upodobaniem splata styl niski z wysokim. W tekście pełno jest też wyliczeń, rymowanek, powtórzeń, kontrastowych zestawień. Nie jest to jednak zabawa dla samej zabawy. Gombrowicz udowadnia w ten sposób, że język jest składnikiem formy i sposobem jej narzucania. To właśnie poprzez odpowiednio zastosowany język profesor Pimko stara się przymusić uczniów do „trwania” w dzieciństwie a oni próbują złamać zalecaną im formę posługując się „brzydkimi wyrazami”. Język, którym posługuje się konkretna postać informuje jaką przyjęła formę. Tak więc Miętus, chcąc pobratać się z parobkiem musi zacząć przemawiać gwarą; inżynier Młodziak w prywatnych kontaktach z żoną zatraca tak eksponowaną oficjalnie nowoczesność; profesor Pimko by przeprowadzać swoje zadania pedagogiczne sztywno trzyma się przyjętych zasad wypowiedzi i wartościowania - nawet wbrew faktom, które powinny skłonić go do zmiany postawy.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Ferdydurke – streszczenie
Pewnej nocy bohater powieści, trzydziestoletni literat nie może spokojnie spać. Najpierw wydaje mu się, że jedzie taksówką na dworzec, później budzi się i rozmyśla o dzieciństwie, o swojej debiutanckiej książce, która spotkała się z krytyką i o poczuciu wyobcowania. W trakcie tych rozmyślań jego oczom ukazuje się stojąca k... wiecejFerdydurke – motyw dojrzałości
Przewodnią myślą powieści Gombrowicza „Ferdydurke” jest problem dojrzałości czy też niedojrzałości człowieka. Uważa on, że niedojrzałość jest cechą przypisaną człowiekowi. Z biegiem czasu zmieniamy się fizycznie ale skrzętnie ukrywamy to, czego pragniemy i co naprawdę odczuwamy. Tak dzieje się również z bohat... wiecejWitold Gombrowicz – notatka szkolna
Witold Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1904 roku w Małoszycach na Sandomierszczyźnie. Pochodził z herbowej rodziny / matka z domu Kotkowska była herbu Ostoja, ojciec – herbu Kościesza /. Rodzina należała do zamożnego ziemiaństwa. Pisarz był najmłodszym dzieckiem w rodzinie. Miał jeszcze trójkę rodzeństwa. Na chrzcie dos... wiecejFerdydurke – losy Józia
I Rozważania nad sobą we własnym warszawskim mieszkaniu i poranna wizyta Pimki.II Józio w szkole
1. Wizyta w gabinecie dyrektora szkoły
2. Boisko szkolne i nowi szkolni koledzy
3. Pierwsze lekcje
4. Pojedynek Syfona z Miętusem na miny
III Józio u Młodziaków
1. Poznawanie ... wiecej
Ferdydurke – charakterystyka głównych bohaterów
Józio Kowalski – Główny bohater. Trzydziestoletni literat o niedojrzałej osobowości, któregoprofesor Pimko postanawia edukować i cofa go do poziomu gimnazjalisty.
Profesor Pimko – Profesor z Krakowa, kurator, specjalista od wychowania młodzieży, autorytet ukrywający swoje prawdziwe oblicze pod maską d... wiecej
Ferdydurke – rodzina Młodziaków – charakterystyka
Rodzina Młodziaków jest warszawską rodziną inteligencką. Ich sytuacja materialna przedstawia się bardzo dobra. Posiadają własną willę z ogródkiem, którą urządzili zgodnie ze swoimi upodobaniami. Prowadzenie domu powierzono zatrudnianej przez nich służącej. Pani domu, inżynierowa Młodziakowa wolny czas poświęca na działalno... wiecejFerdydurke – Rodzina Hurleckich – charakterystyka
Rodzina Hurleckich mieszka w majątku ziemskim Bolimowo., który jest ich własnością. Mieszkają we dworze.Hurleccy są dalekimi krewnymi głównego bohatera, Józia. Rodzina składa się z czterech osób: ciotki Hurleckiej z domu Lin, wuja Konstantego zwanego Kociem, ich syna Zygmunta i wychowanicy Zosi.
W mająt... wiecej
Ferdydurke – najważniejsze cytaty
• Wielka poezja, będąc wielką i będąc poezją, nie może nie zachwycać nas, a więc zachwyca.• Dlaczego Słowacki wzbudza w nas zachwyt i miłość? (...)
• Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim poetą był.
• Normalność jest linoskoczkiem nad otchłanią anormalności.
• L... wiecej
Ferdydurke – problematyka
Podstawowym problemem powieści Witolda Gombrowicza „Ferdydurke” jest walka z formą. Sam Gombrowicz napisał o tym tak: „(…) istota ludzka nie wyraża się w sposób bezpośredni i zgodny ze swoją naturą, ale zawsze w jakiejś określonej formie i że owa forma, ów styl, sposób bycia nie jest tylko z nas, lec... wiecejFerdydurke – walka z formą
Walka z formą w powieści Gombrowicza „Ferdydurke” odbywa się na kilku płaszczyznach.Konstrukcja powieści - zmierza do rozbicia stylu tradycyjnej powieści realistycznej. Autor robi to poprzez pomieszanie realizmu z fantastyką i wprowadzenie pozornego chaosu. Wrażenie chaosu powiększa dodatkowo umieszczenie w p... wiecej
Ferdydurke – koncepcja człowieka uwikłanego w formę
Walka z formą jest głównym problemem powieści Gombrowicza „Ferdydurke”. Wszyscy jego bohaterowie ukształtowani są według określonego modelu, ponieważ człowiek jest istotą społeczną.Oznacza to, że w kontaktach w gronie rodzinnym, w grupie rówieśniczej, w środowisku zawodowym czy w jakimkolwiek innym prz... wiecej
Ferdydurke – pupa, gęba i łydka – słowa klucze
Gombrowicz pisząc powieść „Ferdydurke” stworzył do komunikowania się z czytelnikiem własny, specyficzny język. Znalazły się w nim, między innymi słowa-klucze będące zręcznymi nośnikami znaczeń, które wymagają dłuższego wyjaśniania. Słowa te tworzą kod, dzięki któremu autor oddaje istotę rzeczy przy użyciu ... wiecejFerdydurke – walka Józia z „gębą” i „pupą”
W powieści Gombrowicza trzydziestoletni literat walczy z narzucaną mu przez świat zewnętrzny formą. Najpierw zostaje „upupiony” przez profesora Pimkę, który robi z niego gimnazjalistę. Usiłuje przeciwstawić się temu ale szybko uświadamia sobie, że nie ma szans na ucieczkę. W szkole, co prawda uczniowie walczą z narzuc... wiecejFerdydurke – groteska w powieści
Pojęcie groteski zmieniało swoje znaczenie na przestrzeni wieków. W wieku XX groteska zaczęła oznaczać to, co nie jest sztuką klasyczną. W tym czasie powstał parodyjno - groteskowy nurt literacki nacechowany satyrą i komizmem. Przyjęło się też mówieniem sztuce i literaturze o niej samej. Po olbrzymich przemianach cywilizacyjnych ... wiecejFerdydurke jako powieść awangardowa
Powieść awangardowa zaistniała w początkach XX wieku. Powstała z takich kierunków w sztuce, jak ekspresjonizm czy surrealizm. Oznaczało to zerwanie z konwencją powieści realistycznej.W powieści awangardowej podlegają odkształceniu: spójność akcji i logika przyczynowo-skutkowa wydarzeń. Rządzi w niej groteska, poetyka... wiecej
Ferdydurke – zakończenie „Koniec i bomba. A kto czytał ten trąba”
Gombrowicz powieść „Ferdydurke” zakończył niezbyt wyrafinowaną rymowanką, którą opatrzył swoimi inicjałami:„Koniec i bomba. A kto czytał ten trąba. W. G.”.
Pomysł ten podsunęła mu służąca pracująca w domu Gombrowiczów od wielu lat – Aniela Brzozowska - Łuksiewiczowa. ... wiecej
Ferdydurke – motyw szkoły
W powieści Gombrowicza „Ferdydurke” motyw szkoły jest jednym z głównych wątków. Autor nie rozciąga go na całą powieść – poświęca mu pierwszą jej część.Edukacja zawsze była tematem popularnym w literaturze. Wielu pisarzom problem wychowania młodzieży wydawał się szczególnie ważny. N... wiecej
Ferdydurke – lekcja łaciny
Zapisany do gimnazjum, główny bohater „Ferdydurke” po przyjrzeniu się nowym kolegom na boisku szkolnym, po przerwie idzie z nimi na lekcje. Jedną z lekcji jest łacina. Prowadzi ją siwy staruszek z bródką i „z małą purchawką na nosie”. Uczniowie boją się go. Lekcję zaczyna od sprawdzania zadania domowego. Ok... wiecejFerdydurke – motyw nauczyciela
Pierwszym nauczycielem, z którym czytelnik ma okazję zetknąć się w powieści Gombrowicza „Ferdydurke” jest profesor Pimko. To on odwiedza głównego bohatera, przegląda jego notatki, ocenia je, zadając pytania sprawdza stan wiedzy Józia i stwierdza braki w edukacji. Wszystko to jest krótkim egzaminem, na podstawie którego ... wiecejFerdydurke – wizja szkoły
Szkoła w powieści Witolda Gombrowicza „Ferdydurke”jest instytucją wykpioną przez autora. Karykaturalne jest w niej wszystko, poczynając od schlebiających sobie dwóch głównych pedagogów – dyrektora Piórkowskiego i profesora Pimki. Zachowują się oni obaj tak, jakby mieli do wypełnienia jakąś ważną misję społe... wiecejFerdydurke – pojedynek na miny – opis
Główny bohater powieści Gombrowicza „Ferdydurke” jest w szkole świadkiem pojedynku między dwoma uczniami – Miętusem i Syfonem.Syfon jest najlepszym uczniem w klasie, podporządkowuje się wykładowcom, jest bezkrytyczny wobec ich metod pedagogicznych. Przewodzi grupie chłopiąt czyli „... wiecej
Ferdydurke – motyw dworku
Dwór w powieści Gombrowicza „Ferdydurke” znajduje się w Bolimowie. Jest to majątek ziemski należący do rodziny Hurleckich spokrewnionych z głównym bohaterem, Józiem. Rodzina składa się z czterech osób. Są to: wuj Konstanty zwany Kociem, jego żona, którą Józio nazywa ciotką Hurlecką oraz ich dzieci – Zygm... wiecej„Ferdydurke” - „Jak zachwyca, kiedy nie zachwyca?” - dylemat ucznia związany z lekturą
Lekcja języka polskiego w powieści Gombrowicza „Ferdydurke” stanowi jeden z zabawniejszych fragmentów tego utworu. Nieporadny, zastraszony i zniechęcony do pracy nauczyciel zwany Bladaczką próbuje przeprowadzić lekcję. Główny bohater mówi o nim, że „zarabiał na życie wieszczem gadając”.wiecej
„Ferdydurke” - złamanie konwencji literackich
Gombrowicz pisząc swoją pierwszą powieść „Ferdydurke” postawił sobie za cel złamanie konwencji powieści realistycznej, do której to konwencji czytelnik był przyzwyczajony. Ukształtowała się ona w połowie XIX wieku. W polskiej literaturze taki rodzaj uprawiali: Henryk Sienkiewicz, Eliza Orzeszkowa czy Bolesław P... wiecej„Ferdydurke” - koncepcja człowieka
Witold Gombrowicz należał do pisarzy, którzy chętnie wypowiadali się na temat swoich utworów.Z racji tego, że sam siebie określił egzystencjalistą, warto zastanowić się nad ogólnymi założeniami tego kierunku filozoficznego, który pojawił się także w literaturze.
Egzystencjalizm powstał w XX wieku. ... wiecej
Ferdydurke – forma jako wynik relacji międzyludzkich
W powieści Gombrowicza „Ferdydurke” problem formy jest problemem podstawowym. Jego główny bohater zajmuje się poszukiwaniem adekwatnej dla siebie formy. Robi to jako człowiek funkcjonujący w społeczeństwie i jako literat pracujący nad utworem, w którym stara się wyrazić swoją filozofię. Zdaniem pisarza jednostka... wiecej„Ferdydurke” jako uniwersalne dzieło filozoficzno – psychologiczne
W swojej pierwszej powieści „Ferdydurke” Gombrowicz podjął temat uniwersalny. Tematem tym jest koncepcja człowieka jako jednostki funkcjonującej w społeczeństwie. Pisarz rozważa ten problem pod względem filozoficznym i psychologicznym.Od strony psychologicznej opisuje swoich bohaterów w sposób behawio... wiecej