Jesteś w:
Dżuma
Bunt też powoli rodził się w sumieniu Ramberta. Młody dziennikarz od samego początku nie godził się na sytuację, w jakiej znalazł się po zamknięciu bram miasta, lecz powodowały nim względy egoistyczne i emocjonalne. Nie buntował się przeciwko temu, że umierają niewinni i bezbronni ludzie, ale wobec przeciw temu, iż został niesprawiedliwie rozdzielony ze swoją ukochaną żoną. Z czasem jednak zrozumiał, że jeśli ucieknie z miasta nie będzie mógł spojrzeć kobiecie w oczy.
Tarrou przekonał się, że bunt nie zawsze kończy się sukcesem. Co prawda dzięki jego postawie powstały formacje sanitarne, które ocaliły życia setek mieszkańców miasta. Ochotnicy opiekowali się też tysiącami obywateli w ostatnich dniach ich egzystencji. Jednak Jean Tarrou nie został wynagrodzony za swoją bohaterską i buntowniczą postawę. Ze wszystkich bohaterów „Dżumy” to właśnie on zasługiwał na to, by zatriumfować nad epidemią. Ostatecznie jednak przegrał z absurdem życia i śmierci. Zmarł jako jedna z ostatnich ofiar dżumy, kiedy miasto wiwatowało z radości z pokonania zarazy. Należy jednak pamiętać, że Tarrou umarł szczęśliwy, ponieważ znakomicie wywiązał się ze swoich obowiązków. Dał przykład innym, jak należy postępować w sytuacjach wydawałoby się beznadziejnych, kiedy możemy liczyć tylko na siebie i na najbliższych przyjaciół.
„Świadomość śmierci, życie pełne wyborów dają poczucie porzucenia w świecie oraz bezsensu życia. Rozwinięta filozofia absurdu natomiast oraz świadomość śmierci, połączone z buntowniczością, winny – wedle Camusa – nadawać pożądany życiu sens istnienia”, pisze Ignacy Stanisław Fiut w pracy „Człowiek według Alberta Camusa”. Ze słów badacza wynika, że buntowanie się leży w naturze człowieka, co więcej, właśnie to go kształtuje. Pojmując życie w sposób egzystencjalny, czyli jako absurd pełen zagrożeń, strachu, czyhającej śmierci i wszechobecnego zła można zadać sobie pytanie: co innego może zrobić człowiek, jeśli się nie zbuntować?
strona: - 1 - - 2 -
„Dżuma” jako powieść o buncie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimBunt też powoli rodził się w sumieniu Ramberta. Młody dziennikarz od samego początku nie godził się na sytuację, w jakiej znalazł się po zamknięciu bram miasta, lecz powodowały nim względy egoistyczne i emocjonalne. Nie buntował się przeciwko temu, że umierają niewinni i bezbronni ludzie, ale wobec przeciw temu, iż został niesprawiedliwie rozdzielony ze swoją ukochaną żoną. Z czasem jednak zrozumiał, że jeśli ucieknie z miasta nie będzie mógł spojrzeć kobiecie w oczy.
Tarrou przekonał się, że bunt nie zawsze kończy się sukcesem. Co prawda dzięki jego postawie powstały formacje sanitarne, które ocaliły życia setek mieszkańców miasta. Ochotnicy opiekowali się też tysiącami obywateli w ostatnich dniach ich egzystencji. Jednak Jean Tarrou nie został wynagrodzony za swoją bohaterską i buntowniczą postawę. Ze wszystkich bohaterów „Dżumy” to właśnie on zasługiwał na to, by zatriumfować nad epidemią. Ostatecznie jednak przegrał z absurdem życia i śmierci. Zmarł jako jedna z ostatnich ofiar dżumy, kiedy miasto wiwatowało z radości z pokonania zarazy. Należy jednak pamiętać, że Tarrou umarł szczęśliwy, ponieważ znakomicie wywiązał się ze swoich obowiązków. Dał przykład innym, jak należy postępować w sytuacjach wydawałoby się beznadziejnych, kiedy możemy liczyć tylko na siebie i na najbliższych przyjaciół.
„Świadomość śmierci, życie pełne wyborów dają poczucie porzucenia w świecie oraz bezsensu życia. Rozwinięta filozofia absurdu natomiast oraz świadomość śmierci, połączone z buntowniczością, winny – wedle Camusa – nadawać pożądany życiu sens istnienia”, pisze Ignacy Stanisław Fiut w pracy „Człowiek według Alberta Camusa”. Ze słów badacza wynika, że buntowanie się leży w naturze człowieka, co więcej, właśnie to go kształtuje. Pojmując życie w sposób egzystencjalny, czyli jako absurd pełen zagrożeń, strachu, czyhającej śmierci i wszechobecnego zła można zadać sobie pytanie: co innego może zrobić człowiek, jeśli się nie zbuntować?
strona: - 1 - - 2 -