Jesteś w:
Mitologia
Nike - mitologiczna bogini zwycięstwa, siły i szybkości, przedstawiano ją często na pomnikach upamiętniających bitewne zwycięstwa. Przedstawiono ją jako młodą kobietę ze skrzydłami u ramion i mieczem. Uważana była za opiekunkę sportowców i wojowników.
Nimfy - w mitologii boginie niższego rzędu; uosabiały siły żywotne przyrody. Były piękne, młode i długowieczne. Zamieszkiwały tereny wiejskie, często spotkać je można było w lasach (driady), na łąkach (lemoniady) i w pobliżu zbiorników wodnych (najady). Ich zajęciem był śpiew i przędzenie. Często stawały się wybrankami herosów, czasem opiekowały się bogami (Amaltea). Należały także do orszaków takich bogów, jak Dionizos czy Artemida.
Niobe - mitologiczna córka Tantala, żona Amfiona, króla Teb. Była bardzo dumna ze swoich siedmiu synów i siedmiu córek. Uważała się za lepszą od bogini Leto (matki Artemidy i Apollina). Z zemsty bóstwa zabiły jej potomstwo, a zrospaczoną kobietę Zeus przemienił w kamień.
Orfeusz - mitologiczny śpiewak, muzyk i poeta z Tracji, uważany za syna boga Apollina i muzy Kaliope. Gdy śpiewał akompaniował sobie grą na lutni lub kitarze. Jego śpiew miał cudowne właściwości – działał nie tylko na ludzi, ale i na zwierzęta oraz siły przyrody. Szczęśliwie zakochany w Eurydyce, stracił ją po ukąszeniu przez żmiję. Uważany jest za twórcę orfizmu, mistycznego nurtu religijnego, którego głównym elementem była wiara w wędrówkę dusz.
Pan - grecki bóg opiekuńczy lasów i pól, strzegący pasterzy oraz ich trzód. Przedstawiano go jako pół człowieka, pół zwierzęcia. Był mocno owłosiony, miał kozie nogi, bródkę oraz rogi. Pochodził z Arkadii, a czas spędzał najczęściej w lasach i górach. Jego atrybutami była syringa (fletnia), kij pasterski, a także wieniec jodłowy.
Penelopa - mitologiczna żona Odyseusza, archetyp wierności małżeńskiej. Na powrót męża spod Troi czekała dwadzieścia lat. Mimo nagabywania przez wielu zalotników pozostała wierna Odyseuszowi. Powiedziała, że wyjdzie ponownie za mąż, gdy skończy tkać całun pośmiertny dla teścia Laertesa, jednak to co utkała w dzień, w nocy pruła. Gdy podstęp się wydał nakazała zalotnikom napiąć łuk Odyseusza, tylko jednak on mógł tego dokonać.
Persefona (Kora) mitologiczna córka Demeter oraz Zeusa; żona władcy podziemi – Hadesa, dlatego uważano ją za opiekunkę dusz zmarłych. Z matką łączyła ją bardzo silna więź, były nierozłączne. Za zgodą Zeusa została porwana przez Hadesa do królestwa cieni. Zrozpaczona matka przez dziewięć dni szukała córki, aż dowiedziała się prawdy od Heliosa. Zeus zgodził się uwolnić Korę, pod warunkiem, że nic w państwie podziemi nie zje. Za namową Hadesa Persefona zjadła jednak owoc granatu. Ostatecznie Zeus zdecydował, że dziewczyna jedną trzecią roku będzie spędzać pod ziemią, a dwie trzecie z matką. Gdy Kora powraca z krainy umarłych nastaje wiosna.
Pigmalion - król Cypru, który wyrzeźbił posąg przepięknej kobiety - Galatei, w którym się zakochał. Poprosił Afrodytę, aby mu dała za żonę podobną do posągu niewiastę. Bogini, wysłuchawszy jego życzenia ożywiła posąg.
Priam - mitologiczny król Troi, mąż Hekaby. Jego postać została uwieczniona w „Iliadzie” Homera, opisującej wojnę trojańską. Miał dwadzieścia żon, a z nimi pięćdziesięciu synów oraz dwanaście córek. Wybłagał Achillesa ciało swego syna Hektora. Po zdobyciu Troi przez Greków zamordował go syn Achillesa, Neoptolemos.
Prometeusz – tytan, syn Japeta i okeanidy Klimene (lub Azji). Twórcą rodu ludzkiego - ulepił człowieka z gliny pomieszanej z łzami, a dusze dał mu z iskry z ognia niebieskiego wykradzionego z rydwanu Heliosa. Prometeusz widząc słabość człowieka nauczył go wielu potrzebnych umiejętności, a także przyniósł mu ogień. Za karę został przykuty do skał Kaukazu, a przylatujący codziennie sęp żywił się jego wątrobą. Postawa prometejska (prometeizm) – polega na poświęceniu się w imię dobra ludzkości.
Syleny - były pierwowzorem Satyrów. Wyglądały podobnie do nich jednak zamiast kozich nóg miały końskie nogi oraz ogony.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Główne postaci mitologiczne
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNike - mitologiczna bogini zwycięstwa, siły i szybkości, przedstawiano ją często na pomnikach upamiętniających bitewne zwycięstwa. Przedstawiono ją jako młodą kobietę ze skrzydłami u ramion i mieczem. Uważana była za opiekunkę sportowców i wojowników.
Nimfy - w mitologii boginie niższego rzędu; uosabiały siły żywotne przyrody. Były piękne, młode i długowieczne. Zamieszkiwały tereny wiejskie, często spotkać je można było w lasach (driady), na łąkach (lemoniady) i w pobliżu zbiorników wodnych (najady). Ich zajęciem był śpiew i przędzenie. Często stawały się wybrankami herosów, czasem opiekowały się bogami (Amaltea). Należały także do orszaków takich bogów, jak Dionizos czy Artemida.
Niobe - mitologiczna córka Tantala, żona Amfiona, króla Teb. Była bardzo dumna ze swoich siedmiu synów i siedmiu córek. Uważała się za lepszą od bogini Leto (matki Artemidy i Apollina). Z zemsty bóstwa zabiły jej potomstwo, a zrospaczoną kobietę Zeus przemienił w kamień.
Orfeusz - mitologiczny śpiewak, muzyk i poeta z Tracji, uważany za syna boga Apollina i muzy Kaliope. Gdy śpiewał akompaniował sobie grą na lutni lub kitarze. Jego śpiew miał cudowne właściwości – działał nie tylko na ludzi, ale i na zwierzęta oraz siły przyrody. Szczęśliwie zakochany w Eurydyce, stracił ją po ukąszeniu przez żmiję. Uważany jest za twórcę orfizmu, mistycznego nurtu religijnego, którego głównym elementem była wiara w wędrówkę dusz.
Pan - grecki bóg opiekuńczy lasów i pól, strzegący pasterzy oraz ich trzód. Przedstawiano go jako pół człowieka, pół zwierzęcia. Był mocno owłosiony, miał kozie nogi, bródkę oraz rogi. Pochodził z Arkadii, a czas spędzał najczęściej w lasach i górach. Jego atrybutami była syringa (fletnia), kij pasterski, a także wieniec jodłowy.
Penelopa - mitologiczna żona Odyseusza, archetyp wierności małżeńskiej. Na powrót męża spod Troi czekała dwadzieścia lat. Mimo nagabywania przez wielu zalotników pozostała wierna Odyseuszowi. Powiedziała, że wyjdzie ponownie za mąż, gdy skończy tkać całun pośmiertny dla teścia Laertesa, jednak to co utkała w dzień, w nocy pruła. Gdy podstęp się wydał nakazała zalotnikom napiąć łuk Odyseusza, tylko jednak on mógł tego dokonać.
Persefona (Kora) mitologiczna córka Demeter oraz Zeusa; żona władcy podziemi – Hadesa, dlatego uważano ją za opiekunkę dusz zmarłych. Z matką łączyła ją bardzo silna więź, były nierozłączne. Za zgodą Zeusa została porwana przez Hadesa do królestwa cieni. Zrozpaczona matka przez dziewięć dni szukała córki, aż dowiedziała się prawdy od Heliosa. Zeus zgodził się uwolnić Korę, pod warunkiem, że nic w państwie podziemi nie zje. Za namową Hadesa Persefona zjadła jednak owoc granatu. Ostatecznie Zeus zdecydował, że dziewczyna jedną trzecią roku będzie spędzać pod ziemią, a dwie trzecie z matką. Gdy Kora powraca z krainy umarłych nastaje wiosna.
Pigmalion - król Cypru, który wyrzeźbił posąg przepięknej kobiety - Galatei, w którym się zakochał. Poprosił Afrodytę, aby mu dała za żonę podobną do posągu niewiastę. Bogini, wysłuchawszy jego życzenia ożywiła posąg.
Priam - mitologiczny król Troi, mąż Hekaby. Jego postać została uwieczniona w „Iliadzie” Homera, opisującej wojnę trojańską. Miał dwadzieścia żon, a z nimi pięćdziesięciu synów oraz dwanaście córek. Wybłagał Achillesa ciało swego syna Hektora. Po zdobyciu Troi przez Greków zamordował go syn Achillesa, Neoptolemos.
Prometeusz – tytan, syn Japeta i okeanidy Klimene (lub Azji). Twórcą rodu ludzkiego - ulepił człowieka z gliny pomieszanej z łzami, a dusze dał mu z iskry z ognia niebieskiego wykradzionego z rydwanu Heliosa. Prometeusz widząc słabość człowieka nauczył go wielu potrzebnych umiejętności, a także przyniósł mu ogień. Za karę został przykuty do skał Kaukazu, a przylatujący codziennie sęp żywił się jego wątrobą. Postawa prometejska (prometeizm) – polega na poświęceniu się w imię dobra ludzkości.
Syleny - były pierwowzorem Satyrów. Wyglądały podobnie do nich jednak zamiast kozich nóg miały końskie nogi oraz ogony.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -