Jesteś w:
Zbrodnia i kara
Kara przyszła niemal natychmiast. Rodion zaczął odczuwać wykluczenie ze społeczeństwa, choć przecież według swego rozumowania uwolnił je od zepsutej jednostki:
„Zabiłem przecież tylko wesz, (…), niepotrzebną, wstrętną, szkodliwą”.
Dostojewski w powieści ukazał, że alienacja to zarazem główna przyczyna kryminalnych czynów, ale również ich największa konsekwencja.
Motyw rodziny w powieści „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego został zrealizowany na podstawie losów rodziny Marmieładowów.
Patologiczna rodzina składała się z uzależnionego od alkoholu, bezrobotnego ojca, schorowanej i bijącej dzieci matki, nastoletniej prostytutki Soni, utrzymującej całą rodzinę i jej trójkę rodzeństwa.
Na pierwszy rzut oka rodzina ta jest przykładem zbioru jednostek zepsutych do szpiku kości. Dostojewski był mistrzem ukazywania psychologicznych motywacji bohaterów, dzięki czemu pijak okazuje się człowiekiem przegranym, świadomym popełnionych błędów i przekonanym o braku wyjście z sytuacji, matka zdaje sobie sprawę ze swej nieporadności życiowej, a córka wierzy w Boga i to daje jej pewność, że sprzedaje swoje ciało obcym nie z powodu wewnętrznego zepsucia, lecz tylko dzięki temu jej młodsze rodzeństwo ma co jeść.
Rodzina Marmieładowów jest niestandardowym przykładem realizacji wartości, które ogólnie kojarzą się z rodziną. Wszyscy jednak szczerze się kochali, cierpieli z powodu sytuacji, w jakiej przyszło im egzystować.
Fiodor Dostojewski w swojej powieści „Zbrodnia i kara” ukazał swoją Ojczyznę oraz rodaków z niezwykłą szczerością. Obraz, który naszkicował jest niezwykle sugestywny, zapada na długo w pamięć po lekturze.
Najubożsi przedstawiciele społeczeństwa drugiej połowy XIX wieku to ludzie cierpiący z powodu biedy i braku perspektyw. Taką osobą jest główny bohater dzieła, Rodion Raskolnikow. Aby poprawić sytuację swoją oraz najbliższej rodziny, zdecydował się na popełnienie zbrodni.
Obok byłego studenta-zbrodniarza Dostojewski portretuje także prostytutkę Sonię. Skromna dziewczyna wyszła na ulicę za namową chorej macochy, aby zarobić na jedzenie dla swojego rodzeństwa.
Innym przykładem Rosjanina, opisanego w ponadczasowej historii jest stara lichwiarka, która padła ofiarą Rodiona. Iwanowa była skąpa i nieuczciwa, nieustannie poniżała swoją siostrę, zapisała jej w testamencie tylko stare meble (oddała wszystko na klasztor).
„Zbrodnia i kara” to także opowieść o ludziach oddanych pomaganiu innym, co widać w postaci początkującego lekarza Zosimowa, który troskliwie opiekował się majaczącym i rzucającym się w gorączce Rodionem.
Rosja z powieści Dostojewskiego nie jest miejscem pięknym i zachęcającym do odwiedzin. Jest wręcz przeciwnie – z każdego zaułka wynurza się bieda, rodziny mieszkają po kilkanaście osób w jednym pokoju, ludzie całymi dniami siedzą w szynkowniach, wydając ostatnie pieniądze na alkohol.
Miłość Soni i Raskolnikowa, głównych bohaterów powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara”, nie przypomina innych historii, znanych z literatury.
Ona była prostytutką, zarabiająca na utrzymanie rodzeństwa sprzedawanie swego ciała przypadkowym mężczyznom, on zaś zabójcą, przekonanym o słuszności swego czyny. Dodatkowo dzielił ich światopogląd: praktykująca chrześcijanka kontra ateista, dla którego najważniejszą wartością w życiu były prawdy rozumu.
Jak to się stało, że dziewczynę cierpiącą na kompleks niższości połączyło szczere uczucie z człowiekiem przekonanym o swojej niezwykłości? Dostojewski pokazał, że miłość nie zna granic. Rodionowi imponowała wyrozumiałość, dobroć, bezinteresowność i skromność Soni, zaś jej – jego wrażliwość na krzywdę innych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Zbrodnia i kara - motywy literackie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKara przyszła niemal natychmiast. Rodion zaczął odczuwać wykluczenie ze społeczeństwa, choć przecież według swego rozumowania uwolnił je od zepsutej jednostki:
„Zabiłem przecież tylko wesz, (…), niepotrzebną, wstrętną, szkodliwą”.
Dostojewski w powieści ukazał, że alienacja to zarazem główna przyczyna kryminalnych czynów, ale również ich największa konsekwencja.
Motyw rodziny w „Zbrodni i karze”
Motyw rodziny w powieści „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego został zrealizowany na podstawie losów rodziny Marmieładowów.
Patologiczna rodzina składała się z uzależnionego od alkoholu, bezrobotnego ojca, schorowanej i bijącej dzieci matki, nastoletniej prostytutki Soni, utrzymującej całą rodzinę i jej trójkę rodzeństwa.
Na pierwszy rzut oka rodzina ta jest przykładem zbioru jednostek zepsutych do szpiku kości. Dostojewski był mistrzem ukazywania psychologicznych motywacji bohaterów, dzięki czemu pijak okazuje się człowiekiem przegranym, świadomym popełnionych błędów i przekonanym o braku wyjście z sytuacji, matka zdaje sobie sprawę ze swej nieporadności życiowej, a córka wierzy w Boga i to daje jej pewność, że sprzedaje swoje ciało obcym nie z powodu wewnętrznego zepsucia, lecz tylko dzięki temu jej młodsze rodzeństwo ma co jeść.
Rodzina Marmieładowów jest niestandardowym przykładem realizacji wartości, które ogólnie kojarzą się z rodziną. Wszyscy jednak szczerze się kochali, cierpieli z powodu sytuacji, w jakiej przyszło im egzystować.
Motyw Rosji i Rosjan w „Zbrodni i karze”
Fiodor Dostojewski w swojej powieści „Zbrodnia i kara” ukazał swoją Ojczyznę oraz rodaków z niezwykłą szczerością. Obraz, który naszkicował jest niezwykle sugestywny, zapada na długo w pamięć po lekturze.
Najubożsi przedstawiciele społeczeństwa drugiej połowy XIX wieku to ludzie cierpiący z powodu biedy i braku perspektyw. Taką osobą jest główny bohater dzieła, Rodion Raskolnikow. Aby poprawić sytuację swoją oraz najbliższej rodziny, zdecydował się na popełnienie zbrodni.
Obok byłego studenta-zbrodniarza Dostojewski portretuje także prostytutkę Sonię. Skromna dziewczyna wyszła na ulicę za namową chorej macochy, aby zarobić na jedzenie dla swojego rodzeństwa.
Innym przykładem Rosjanina, opisanego w ponadczasowej historii jest stara lichwiarka, która padła ofiarą Rodiona. Iwanowa była skąpa i nieuczciwa, nieustannie poniżała swoją siostrę, zapisała jej w testamencie tylko stare meble (oddała wszystko na klasztor).
„Zbrodnia i kara” to także opowieść o ludziach oddanych pomaganiu innym, co widać w postaci początkującego lekarza Zosimowa, który troskliwie opiekował się majaczącym i rzucającym się w gorączce Rodionem.
Rosja z powieści Dostojewskiego nie jest miejscem pięknym i zachęcającym do odwiedzin. Jest wręcz przeciwnie – z każdego zaułka wynurza się bieda, rodziny mieszkają po kilkanaście osób w jednym pokoju, ludzie całymi dniami siedzą w szynkowniach, wydając ostatnie pieniądze na alkohol.
Motyw miłości
Miłość Soni i Raskolnikowa, głównych bohaterów powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara”, nie przypomina innych historii, znanych z literatury.
Ona była prostytutką, zarabiająca na utrzymanie rodzeństwa sprzedawanie swego ciała przypadkowym mężczyznom, on zaś zabójcą, przekonanym o słuszności swego czyny. Dodatkowo dzielił ich światopogląd: praktykująca chrześcijanka kontra ateista, dla którego najważniejszą wartością w życiu były prawdy rozumu.
Jak to się stało, że dziewczynę cierpiącą na kompleks niższości połączyło szczere uczucie z człowiekiem przekonanym o swojej niezwykłości? Dostojewski pokazał, że miłość nie zna granic. Rodionowi imponowała wyrozumiałość, dobroć, bezinteresowność i skromność Soni, zaś jej – jego wrażliwość na krzywdę innych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -