Jesteś w:
Lalka
Pozbawiony nadmiernej ornamentyki stylistycznej styl pisarza pełen jest prostego, nawet potocznego, przejrzystego języka, a mimo to wszystkie postaci „mówią” językiem właściwym swojemu środowisku, pochodzeniu, wykształceniu i grupie społecznej, co widać na przykładzie trochę archaicznej mowy dojrzałego już Rzeckiego (Za co ginęli moi kamraci?... Facecje! przywidzenia!(…) - Napluj mi acan w balię, to ci dam!... - wołała ciotka (…) czy pełnego zapożyczeń z francuskiego i włoskiego języka arystokracji (dżentelmen, maniery).
Warto pamiętać, że Prus, aby umożliwić wydanie swojego dzieła w leżącej pod zaborami ojczyźnie, sięgnął po kategorię języka ezopowego, czyli przemilczenia realiów Polski pozostającej pod zaborami (choć udało mu się wpleść trochę „wskazówek”, jakie wyrobiony czytelnik odczyta bez problemu - rosyjskie nominały srebrne ruble czy jednostki miar i wag).
Ostatnią kwestią, na którą należy zwrócić uwagę przy analizie artystycznej Lalki, jest jej otwarte zakończenie, dające możliwość samodzielnego dopowiedzenia losów Stanisława Wokulskiego oraz Izabeli Łęckiej. Czytelnik dzięki temu może samodzielnie dopowiedzieć sobie dalsze losy Wokulskiego, który, w zależności od jego nastroju, może próbować jeszcze raz zawalczyć o Izabelę i tym razem odnieść sukces, może związać się z Heleną Stawską lub wraz z Geistem odkryć metal lżejszy od powietrza i zmienić bieg nauki.
Konstatując, Lalka jest dziełem ponadczasowym, wzorem dla początkujących pisarzy i źródłem inspiracji twórczej dla tych z bagażem doświadczeń.
strona: - 1 - - 2 -
Wartości artystyczne Lalki Prusa
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPozbawiony nadmiernej ornamentyki stylistycznej styl pisarza pełen jest prostego, nawet potocznego, przejrzystego języka, a mimo to wszystkie postaci „mówią” językiem właściwym swojemu środowisku, pochodzeniu, wykształceniu i grupie społecznej, co widać na przykładzie trochę archaicznej mowy dojrzałego już Rzeckiego (Za co ginęli moi kamraci?... Facecje! przywidzenia!(…) - Napluj mi acan w balię, to ci dam!... - wołała ciotka (…) czy pełnego zapożyczeń z francuskiego i włoskiego języka arystokracji (dżentelmen, maniery).
Warto pamiętać, że Prus, aby umożliwić wydanie swojego dzieła w leżącej pod zaborami ojczyźnie, sięgnął po kategorię języka ezopowego, czyli przemilczenia realiów Polski pozostającej pod zaborami (choć udało mu się wpleść trochę „wskazówek”, jakie wyrobiony czytelnik odczyta bez problemu - rosyjskie nominały srebrne ruble czy jednostki miar i wag).
Ostatnią kwestią, na którą należy zwrócić uwagę przy analizie artystycznej Lalki, jest jej otwarte zakończenie, dające możliwość samodzielnego dopowiedzenia losów Stanisława Wokulskiego oraz Izabeli Łęckiej. Czytelnik dzięki temu może samodzielnie dopowiedzieć sobie dalsze losy Wokulskiego, który, w zależności od jego nastroju, może próbować jeszcze raz zawalczyć o Izabelę i tym razem odnieść sukces, może związać się z Heleną Stawską lub wraz z Geistem odkryć metal lżejszy od powietrza i zmienić bieg nauki.
Konstatując, Lalka jest dziełem ponadczasowym, wzorem dla początkujących pisarzy i źródłem inspiracji twórczej dla tych z bagażem doświadczeń.
strona: - 1 - - 2 -