Jesteś w: Syzyfowe prace

„Syzyfowe prace” na tle prądów epoki

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

„Syzyfowe prace” to utwór bez wątpienia realistyczny, napisany w konwencji dziewiętnastowiecznej prozy fabularnej, jednak został wzbogacony o elementy naturalizmu, symbolizmu i impresjonizmu. Powstał, gdy w Polsce zaczęto odchodzić od realizmu krytycznego. Do kraju docierały nowe prądy z Europy zachodniej (tendencje naturalistyczne i symboliczne), zaś pozytywistyczne formuły wyczerpywały się.

Naturalizm to prąd, którego głównym przedstawicielem był Francuz – Emil Zola. Uważał, że naturalizm w literaturze powinien polegać na zwrotowi w stronę natury i człowieka, na zapisywaniu bezpośrednich obserwacji. Utwory miały odzwierciedlać rzeczywistość w sposób ścisły, szczegółowy i dokładny i z pełnym obiektywizmem odzwierciedlać życie. Miało to pomóc w zwiększeniu ostrości spojrzenia na, nieraz wcześniej przemilczane, kwestie społeczne. W „Syzyfowych pracach” do scen naturalistycznych możemy zaliczyć m. in. opis pijanego pana Wiechowskiego, opis bójki Radka z Tymkiewiczem czy opis Starego Browaru. Żeromski uznawał pewne tendencje naturalistyczne, jednak unikał przeładowania utworu naturalistycznymi szczegółami. Był także przeciwnikiem naturalizmu biologicznego.

Symbolizm to kierunek artystyczny końca XIX i początku XX wieku. Jego propagatorzy za pomocą symbolu wyrażali myśli i przeżycia trudne do jasnego sprecyzowania. Symbol pomagał odzwierciedlać chwilowe stany psychiki, zmienne uczucia, a także pozwalał oddać nastrój chwili. Żeromski stosuje często symbolikę w zakończeniach poszczególnych rozdziałów (m. in. scena rozważań Jaczmieniewa nad wzmożeniem zabiegów rusyfikacyjnych i symboliczny obraz zimowego krajobrazu polskiej wsi). Użycie symbolu związane jest z podkreśleniem ideowej wymowy utworu.
strona:   - 1 -  - 2 - 



  Dowiedz się więcej