Jesteś w:
Biblia
Aby zrozumieć co determinuje człowieka do myśli o końcu świata przenieśmy się do czasów, w których powstał gatunek literacki, oscylujący wokół tematyki finału, zwany apokaliptyką (od greckiego apokalyptein czyli odkrywania, odsłaniania tego co zakryte). Narodził się on w okresie między testamentalnym w środowisku żydowskim. Naród wybrany był przekonany, że kiedyś zapanuje nad światem, dlatego oczekiwał na wielkiego Króla z dynastii Dawidowej, który poprowadziłby ich do zwycięstwa. Jednak Izraelici napotykali na swojej drodze głównie przeszkody. Ich królestwo rozpadło się na dwie części: północna (Królestwo Izraelskie) przeżywała brak stabilizacji, najazd i zabór Asyryjczyków, a południowa (Juda) wygnanie zwane niewolą Babilońską. Przyszłość też nie okazała się przyjazna i chociaż otrzymali pozwolenie na powrót do Palestyny to ciągle byli nękani przez Persów, Greków, w końcu przez Rzymian. Żydzi potrzebowali otuchy, mocy, nadziei.
Z pomocą przychodzą pisma, które przedstawiają koniec tego świata wyrażony przez boską interwencję w ich opłakaną sytuację oraz sprawiedliwość wymierzoną na oprawcach. Zwycięstwo ich miało się rozpocząć od Dnia Gniewu Jahwe. Cechą charakterystyczną gatunku jest determinizm: podkreślano przeznaczanie , konieczność, nieodwołalność wydarzeń. A mnogość symboli, przenośni, szyfrów miała być gwarancją bezpieczeństwa. Gdyby wrogowie odczytali te teksty ze zrozumieniem prześladowania wzmogłyby się. Do pism apokaliptycznych należą np. księga Daniela (pierwsza powstała), a także Izajasza, Ezechiela, Joela, Zachariasza, Malachiasza, Hioba oraz apokryficzne Proroctwa Sybilli, Psalmy Salomona, Wniebowzięcie Mojżesza, qumrańska Wojna synów światłości z synami ciemności i inne.
Modlitwy Narodu Wybranego realizują się: rodzi się Jezus Chrystus. Żyje wnosząc nową interpretację Prawa Mojżeszowego, łamiąc faryzejską obłudę i manipulację. Dokonuje cudów mocą Bożą w imię miłości, chrzci „ogniem”, ale przede wszystkim niesie ludziom zbawienie jako Syn Boży. Zyskuje licznych zwolenników, ale jednocześnie dezaprobatę Judaistów. Jak zapowiedzieli prorocy np. Izajasz składa ofiarę doskonałą Bogu Ojcu poprzez śmierć na krzyżu, na którą został skazany przez Żydów. Wyrok wypisany na tabliczce przybitej do drzewa to : „Jezus Chrystus Król Żydowski”. Izrael nie rozpoznał Mesjasza, którego wyczekiwał cierpiąc.
Jednak chrześcijaństwo zdobyło serca wielu ludzi, niektórych Żydów ale i pogan. Wyznawcy nowej religii byli silnie prześladowani także przez Rzym. Jedne z najboleśniejszych prześladowań przypadają na czas panowania Nerona (54-68). Jednak co sprawiło, że Cesarstwo, które najpierw pomagało chrześcijanom zaczęło ich krzywdzić? Kult bogów-cesarzy spowodował że monoteistyczni wyznawcy zbuntowali się przed paleniem kadzidła na cześć ludzi. Cesarz Domicjan zsyła apostoła Jana na wyspę Patmos, gdzie święty otrzymuje wizje przyszłych losów kościoła. Powstaje księga pocieszenia-Apokalipsa. Jednak jej przesłanie jest ponadczasowe.
Pierwszą część tekstów stanowią listy do siedmiu kościołów (symbolizujących cały Kościół chrześcijański wszech czasów). Drugą jest wizją czasów ostatecznych przed rozstrzygnięciem, czyli przed dźwiękiem ostatniej trąby. Trzecia to zwycięstwo Chrystusa nad złem i triumf Kościoła.
Preludium do Dnia Bożego Gniewu jest otwarcie 5 pieczęci: po pierwszych czterech przychodzą Czterej Jeźdźcy Apokalipsy. Pierwsza postać na białym koniu symbolizują Jezusa Chrystusa i jego zwycięstwo nad złem. Kolejna na ognistym rumaku to uosobienie wojny. Następna na czarnym to głód i żałoba po zmarłych taką śmiercią. A na samym końcu postać na sinym koniu czyli sama Śmierć pociągającą świat do Szeolu. Oto znaki zwiastujące koniec. Piąta pieczęć to wizja męczenników. Szósta nadszedł Dzień Gniewu. A konsekwencją siódmej są trąby powodujące kataklizmy: trzecia część ziemi płonie, trzecia część morza zamienia się w krew, trzecia część rzek staje się gorzka, trzecia część Słońca zaćmiła się, przybywa demoniczna szarańcza, trzecia część ludzi umiera od ognia, dymu, siarki. Jednak te wszystkie katastrofy nie są karą wymierzoną w ludzi za ich grzechy. Stają się one motywacją do zmiany złego postępowania, do pokuty i żalu za grzechy. Ale reszta ocalałych nie wyrzekła się sowich czynów. Słyszymy głos siódmej trąby ogłaszające bliskie zwycięstwo Chrystusa.
strona: - 1 - - 2 -
Motyw apokalipsy w Biblii
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAby zrozumieć co determinuje człowieka do myśli o końcu świata przenieśmy się do czasów, w których powstał gatunek literacki, oscylujący wokół tematyki finału, zwany apokaliptyką (od greckiego apokalyptein czyli odkrywania, odsłaniania tego co zakryte). Narodził się on w okresie między testamentalnym w środowisku żydowskim. Naród wybrany był przekonany, że kiedyś zapanuje nad światem, dlatego oczekiwał na wielkiego Króla z dynastii Dawidowej, który poprowadziłby ich do zwycięstwa. Jednak Izraelici napotykali na swojej drodze głównie przeszkody. Ich królestwo rozpadło się na dwie części: północna (Królestwo Izraelskie) przeżywała brak stabilizacji, najazd i zabór Asyryjczyków, a południowa (Juda) wygnanie zwane niewolą Babilońską. Przyszłość też nie okazała się przyjazna i chociaż otrzymali pozwolenie na powrót do Palestyny to ciągle byli nękani przez Persów, Greków, w końcu przez Rzymian. Żydzi potrzebowali otuchy, mocy, nadziei.
Z pomocą przychodzą pisma, które przedstawiają koniec tego świata wyrażony przez boską interwencję w ich opłakaną sytuację oraz sprawiedliwość wymierzoną na oprawcach. Zwycięstwo ich miało się rozpocząć od Dnia Gniewu Jahwe. Cechą charakterystyczną gatunku jest determinizm: podkreślano przeznaczanie , konieczność, nieodwołalność wydarzeń. A mnogość symboli, przenośni, szyfrów miała być gwarancją bezpieczeństwa. Gdyby wrogowie odczytali te teksty ze zrozumieniem prześladowania wzmogłyby się. Do pism apokaliptycznych należą np. księga Daniela (pierwsza powstała), a także Izajasza, Ezechiela, Joela, Zachariasza, Malachiasza, Hioba oraz apokryficzne Proroctwa Sybilli, Psalmy Salomona, Wniebowzięcie Mojżesza, qumrańska Wojna synów światłości z synami ciemności i inne.
Modlitwy Narodu Wybranego realizują się: rodzi się Jezus Chrystus. Żyje wnosząc nową interpretację Prawa Mojżeszowego, łamiąc faryzejską obłudę i manipulację. Dokonuje cudów mocą Bożą w imię miłości, chrzci „ogniem”, ale przede wszystkim niesie ludziom zbawienie jako Syn Boży. Zyskuje licznych zwolenników, ale jednocześnie dezaprobatę Judaistów. Jak zapowiedzieli prorocy np. Izajasz składa ofiarę doskonałą Bogu Ojcu poprzez śmierć na krzyżu, na którą został skazany przez Żydów. Wyrok wypisany na tabliczce przybitej do drzewa to : „Jezus Chrystus Król Żydowski”. Izrael nie rozpoznał Mesjasza, którego wyczekiwał cierpiąc.
Jednak chrześcijaństwo zdobyło serca wielu ludzi, niektórych Żydów ale i pogan. Wyznawcy nowej religii byli silnie prześladowani także przez Rzym. Jedne z najboleśniejszych prześladowań przypadają na czas panowania Nerona (54-68). Jednak co sprawiło, że Cesarstwo, które najpierw pomagało chrześcijanom zaczęło ich krzywdzić? Kult bogów-cesarzy spowodował że monoteistyczni wyznawcy zbuntowali się przed paleniem kadzidła na cześć ludzi. Cesarz Domicjan zsyła apostoła Jana na wyspę Patmos, gdzie święty otrzymuje wizje przyszłych losów kościoła. Powstaje księga pocieszenia-Apokalipsa. Jednak jej przesłanie jest ponadczasowe.
Pierwszą część tekstów stanowią listy do siedmiu kościołów (symbolizujących cały Kościół chrześcijański wszech czasów). Drugą jest wizją czasów ostatecznych przed rozstrzygnięciem, czyli przed dźwiękiem ostatniej trąby. Trzecia to zwycięstwo Chrystusa nad złem i triumf Kościoła.
Preludium do Dnia Bożego Gniewu jest otwarcie 5 pieczęci: po pierwszych czterech przychodzą Czterej Jeźdźcy Apokalipsy. Pierwsza postać na białym koniu symbolizują Jezusa Chrystusa i jego zwycięstwo nad złem. Kolejna na ognistym rumaku to uosobienie wojny. Następna na czarnym to głód i żałoba po zmarłych taką śmiercią. A na samym końcu postać na sinym koniu czyli sama Śmierć pociągającą świat do Szeolu. Oto znaki zwiastujące koniec. Piąta pieczęć to wizja męczenników. Szósta nadszedł Dzień Gniewu. A konsekwencją siódmej są trąby powodujące kataklizmy: trzecia część ziemi płonie, trzecia część morza zamienia się w krew, trzecia część rzek staje się gorzka, trzecia część Słońca zaćmiła się, przybywa demoniczna szarańcza, trzecia część ludzi umiera od ognia, dymu, siarki. Jednak te wszystkie katastrofy nie są karą wymierzoną w ludzi za ich grzechy. Stają się one motywacją do zmiany złego postępowania, do pokuty i żalu za grzechy. Ale reszta ocalałych nie wyrzekła się sowich czynów. Słyszymy głos siódmej trąby ogłaszające bliskie zwycięstwo Chrystusa.
strona: - 1 - - 2 -