Jesteś w:
Biblia
„Pieśń nad pieśniami” jest jednym z najpiękniejszych poematów miłosnych. Posiada zmysłowy język poezji miłosnej. Ów poemat liryczny o charakterze miłosnym oparty jest na dialogu dwojga kochanków, którzy nie mogą bez siebie żyć. Oblubieniec i Oblubienica rozmawiają ze sobą językiem zakochanych, pełnym namiętnych wyznań, zmysłowych obrazów oraz wzajemnych zachwytów. Oblubienica z zachwytem opisuje Oblubieńca. Mówi o nim „Król”, jest dla niej „miły i uroczy”. Dla niej jego miłość jest „przedniejsza od wina”. Jest on dla niej doskonały, idealizuje go na osobę, które dorównuje bogom. Kreuje go na źródło niezrównanej miłości. Natomiast Oblubieniec określa ją jako piękną. Podkreśla jej urodę mówiąc, iż ma „oczy ja gołębice” określa ją jako „lilię pośród cierni”. Widzimy tutaj miłość najpiękniejszą, bo odwzajemnioną. Kochankowie nie potrafią żyć bez siebie, są dla siebie największym darem jaki mógł ich spotkać. W sile ich uczuć tkwi wielka tajemnica a ich miłość jest błogosławieństwem.
Mimo iż w „Pieśni nad Pieśniami” nie ma mowy o Bogu, jest ona owocem dojrzałej myśli teologicznej o oblubieńczym stosunku Boga do narodu wybranego, o nawróceniu i powrocie narodu-oblubienicy po wielu niewiernościach do łaski. Rozszerzająca interpretacja tekstu nawiązuje do więzi łączącej Chrystusa z Kościołem. Do alegorycznego traktowania tekstu uprawia symbolika głównych postaci – idealnego Oblubieńca i dojrzewającej Oblubienicy. Autorstwo pieśni nie zostało ustalone, zaś datuje się ją na połowę IV wieku p.n.e.
„Pieśń nad Pieśniami” stanowi liryczny dialog między dwojgiem kochanków, którzy to oddalają się od siebie, to znów zbliżają. W tekście dostrzeżemy wiele miłosnych wyznań, zmysłowych słów, zachwytów i flirtu. Alegoryczne odczytanie utworu ukazuje stosunek Boga do Kościoła, który przyrównany zostaje do erotycznego związku kobiety i mężczyzny. Ich relacje są czyste, inaczej nie mogłyby Stać się symbolem wzajemnej miłości Kościoła i Chrystusa.
W „Pieśni nad Pieśniami” głównym motywem jest tęsknota za wspólnym przebywaniem, wyrażana głównie w słowach Oblubienicy. Opisuje ona także zalety ukochanego – zwinność, urodę, dbałość o stada. Oblubieniec także pochlebnie wypowiada się o wybrance. Nazywa ją przyjaciółką swego serca, księżniczką, gołąbką.
W utworze możemy odnaleźć wiele pieszczotliwych określeń, porównań, przenośni i epitetów. Porównania są zarówno symetryczne (por. PnP 2, 2; PnP 2, 3), jak i rozbudowane PnP 4, 1-5). Dosłowne odczytanie tekstu przywodzi na myśl erotyczną pieśń weselną. Szczególnie epitety odnoszące się do urody i ciała. Tekst przenika zmysłowość. Obok zmysłu wzroku odnajdziemy fragmenty oddające odczucia zapachowe i słuchowe, a słowa takie jak wino, mleko, miód użyte w porównaniach przywodzą na myśl uczucia smakowe.
Pieśń nad Pieśniami – opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Pieśń nad pieśniami” jest jednym z najpiękniejszych poematów miłosnych. Posiada zmysłowy język poezji miłosnej. Ów poemat liryczny o charakterze miłosnym oparty jest na dialogu dwojga kochanków, którzy nie mogą bez siebie żyć. Oblubieniec i Oblubienica rozmawiają ze sobą językiem zakochanych, pełnym namiętnych wyznań, zmysłowych obrazów oraz wzajemnych zachwytów. Oblubienica z zachwytem opisuje Oblubieńca. Mówi o nim „Król”, jest dla niej „miły i uroczy”. Dla niej jego miłość jest „przedniejsza od wina”. Jest on dla niej doskonały, idealizuje go na osobę, które dorównuje bogom. Kreuje go na źródło niezrównanej miłości. Natomiast Oblubieniec określa ją jako piękną. Podkreśla jej urodę mówiąc, iż ma „oczy ja gołębice” określa ją jako „lilię pośród cierni”. Widzimy tutaj miłość najpiękniejszą, bo odwzajemnioną. Kochankowie nie potrafią żyć bez siebie, są dla siebie największym darem jaki mógł ich spotkać. W sile ich uczuć tkwi wielka tajemnica a ich miłość jest błogosławieństwem.
Mimo iż w „Pieśni nad Pieśniami” nie ma mowy o Bogu, jest ona owocem dojrzałej myśli teologicznej o oblubieńczym stosunku Boga do narodu wybranego, o nawróceniu i powrocie narodu-oblubienicy po wielu niewiernościach do łaski. Rozszerzająca interpretacja tekstu nawiązuje do więzi łączącej Chrystusa z Kościołem. Do alegorycznego traktowania tekstu uprawia symbolika głównych postaci – idealnego Oblubieńca i dojrzewającej Oblubienicy. Autorstwo pieśni nie zostało ustalone, zaś datuje się ją na połowę IV wieku p.n.e.
„Pieśń nad Pieśniami” stanowi liryczny dialog między dwojgiem kochanków, którzy to oddalają się od siebie, to znów zbliżają. W tekście dostrzeżemy wiele miłosnych wyznań, zmysłowych słów, zachwytów i flirtu. Alegoryczne odczytanie utworu ukazuje stosunek Boga do Kościoła, który przyrównany zostaje do erotycznego związku kobiety i mężczyzny. Ich relacje są czyste, inaczej nie mogłyby Stać się symbolem wzajemnej miłości Kościoła i Chrystusa.
W „Pieśni nad Pieśniami” głównym motywem jest tęsknota za wspólnym przebywaniem, wyrażana głównie w słowach Oblubienicy. Opisuje ona także zalety ukochanego – zwinność, urodę, dbałość o stada. Oblubieniec także pochlebnie wypowiada się o wybrance. Nazywa ją przyjaciółką swego serca, księżniczką, gołąbką.
W utworze możemy odnaleźć wiele pieszczotliwych określeń, porównań, przenośni i epitetów. Porównania są zarówno symetryczne (por. PnP 2, 2; PnP 2, 3), jak i rozbudowane PnP 4, 1-5). Dosłowne odczytanie tekstu przywodzi na myśl erotyczną pieśń weselną. Szczególnie epitety odnoszące się do urody i ciała. Tekst przenika zmysłowość. Obok zmysłu wzroku odnajdziemy fragmenty oddające odczucia zapachowe i słuchowe, a słowa takie jak wino, mleko, miód użyte w porównaniach przywodzą na myśl uczucia smakowe.