Jesteś w:
Biblia
„Hymn o miłości” stanowi fragment „Listu do Koryntian” św. Pawła. Formą i treścią różni się zasadniczo od pozostałych pism tego autora. Paweł, pierwotnie Szaweł wywodził się z Tarsu, choć pochodził z rodziny żydowskiej. W swej działalności prześladował przez wiele lat chrześcijan. Zmian w jego życiu nastąpiła, gdy ukazał mu się zmartwychwstały Chrystus i zlecił nawracanie pogan. Głosił słowo boże w wielu regionach, kontaktował się z apostołami. Podczas licznych podróży powstała większość jego listów. Za swą działalność jest więziony przez Rzymian, a w końcu zostaje ścięty.
Adresatami listu, który zawiera „Hymn o miłości” są mieszkańcy Koryntu, wśród których Paweł prowadził działalność misyjną przez osiemnaście miesięcy. List był odpowiedzią na wątpliwości młodej gminy korynckich chrześcijan. Zawiera pouczenia odnośnie małżeństw, eucharystii, Kościoła jako ciała Chrystusa, a także zmartwychwstania Zbawiciela. Trzynasty rozdział mówi zaś o miłości. Hymn mówi zarówno o doskonałej miłości boskiej, która wszystko wybacza i miłości ludzkiej, która powinna wzorować się na tej pierwszej.
Św. Paweł przyrównuje miłość do innych wartości, takich jak wiedza, wiara i poświęcenie. Stosuje zdania warunkowe uzupełnione konstrukcją przeciwstawienia. Udowadnia, że bez miłości nic nie znaczą. Jej brak przekreśla wartość największych ludzkich osiągnięć i zdobyczy, a także ofiarności, a nawet poświęcenia życia. Bez miłości człowiek „byłby niczym”.
Kolejna część „Hymnu” opisuje czym jest miłość:
„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.”
W tym fragmencie zastosowano anafory, sformułowania kategoryczne („wszystko”, „nigdy”), a także użyto słownictwa o charakterze wartościującym. Miłość określona jest w samych superlatywach, przeciwstawiono ją także temu co złe. Miłość jest wartością najwyższą – pokonuje grzech i z zło a także wszelkie ludzkie ułomności. Wiąże się z delikatnością, skromnością, umiejętnością wybaczania oraz ufnością i wytrwałością. Jest wieczna i niepokonana.
Kolejny fragment mówi o niedoskonałości ludzkiego poznania. Tylko Bóg zna całą prawdę, zaś człowiek skazany jest na poznanie cząstkowe. „Hymn o miłości” kończy wers: „Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: / z nich zaś największa jest miłość.”. Św. Paweł przekonuje, że z trzech największych wartości najważniejsza jest miłość, to ona warunkuje wiarę i nadzieję.
Fragment „Pierwszego Listu do Koryntian” traktujący o miłości wyróżnia się wielką artystyczną wartością. Jest zrytmizowany (wynika to z układu wersyfikacyjnego, licznych powtórzeń oraz powtórzeniach określonych struktur składniowych), ma wzniosły i patetyczny ton. Zawiera wiele środków stylistycznych, takich jak powtórzenia, epitety, porównania czy anafory.
Hymn o miłości św. Pawła – opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Hymn o miłości” stanowi fragment „Listu do Koryntian” św. Pawła. Formą i treścią różni się zasadniczo od pozostałych pism tego autora. Paweł, pierwotnie Szaweł wywodził się z Tarsu, choć pochodził z rodziny żydowskiej. W swej działalności prześladował przez wiele lat chrześcijan. Zmian w jego życiu nastąpiła, gdy ukazał mu się zmartwychwstały Chrystus i zlecił nawracanie pogan. Głosił słowo boże w wielu regionach, kontaktował się z apostołami. Podczas licznych podróży powstała większość jego listów. Za swą działalność jest więziony przez Rzymian, a w końcu zostaje ścięty.
Adresatami listu, który zawiera „Hymn o miłości” są mieszkańcy Koryntu, wśród których Paweł prowadził działalność misyjną przez osiemnaście miesięcy. List był odpowiedzią na wątpliwości młodej gminy korynckich chrześcijan. Zawiera pouczenia odnośnie małżeństw, eucharystii, Kościoła jako ciała Chrystusa, a także zmartwychwstania Zbawiciela. Trzynasty rozdział mówi zaś o miłości. Hymn mówi zarówno o doskonałej miłości boskiej, która wszystko wybacza i miłości ludzkiej, która powinna wzorować się na tej pierwszej.
Św. Paweł przyrównuje miłość do innych wartości, takich jak wiedza, wiara i poświęcenie. Stosuje zdania warunkowe uzupełnione konstrukcją przeciwstawienia. Udowadnia, że bez miłości nic nie znaczą. Jej brak przekreśla wartość największych ludzkich osiągnięć i zdobyczy, a także ofiarności, a nawet poświęcenia życia. Bez miłości człowiek „byłby niczym”.
Kolejna część „Hymnu” opisuje czym jest miłość:
„Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.”
W tym fragmencie zastosowano anafory, sformułowania kategoryczne („wszystko”, „nigdy”), a także użyto słownictwa o charakterze wartościującym. Miłość określona jest w samych superlatywach, przeciwstawiono ją także temu co złe. Miłość jest wartością najwyższą – pokonuje grzech i z zło a także wszelkie ludzkie ułomności. Wiąże się z delikatnością, skromnością, umiejętnością wybaczania oraz ufnością i wytrwałością. Jest wieczna i niepokonana.
Kolejny fragment mówi o niedoskonałości ludzkiego poznania. Tylko Bóg zna całą prawdę, zaś człowiek skazany jest na poznanie cząstkowe. „Hymn o miłości” kończy wers: „Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: / z nich zaś największa jest miłość.”. Św. Paweł przekonuje, że z trzech największych wartości najważniejsza jest miłość, to ona warunkuje wiarę i nadzieję.
Fragment „Pierwszego Listu do Koryntian” traktujący o miłości wyróżnia się wielką artystyczną wartością. Jest zrytmizowany (wynika to z układu wersyfikacyjnego, licznych powtórzeń oraz powtórzeniach określonych struktur składniowych), ma wzniosły i patetyczny ton. Zawiera wiele środków stylistycznych, takich jak powtórzenia, epitety, porównania czy anafory.