Jesteś w:
Biblia
Podstawowym przekładem „Starego Testamentu” na język grecki, który stanowi podstawę późniejszych wydań łacińskich jest dokonana w III i II wieku p.n.e. „Septuaginta” (z greckiego „siedemdziesięciu”), której dokonali zhellenizowani Żydzi. Chrześcijaństwo korzystało z tego przekładu do VII wieku. Pierwszy przekład kanoniczny Biblii pochodzi z IV wieku n.e. – to „Wulgata” (z łacińskiego „vulgatus” – powszechny) św. Hieronima, dokonany z hebrajskiego na polecenie papieża Damazego przez św. Hieronima między 366 a 384 rokiem. Sobór trydencki z XVI w. uznał go tekst autentyczny i kanoniczny.
Od czasów Marcina Lutra zaczęły pojawiać się przekłady na języki narodowe. Sprzyjało to tym samym rozwojowi piśmiennictwa narodowego. Najstarszy polski przekład to „Biblia królowej Zofii” z języka czeskiego z XV wieku, zwana też „Biblią szaroszpatacką” (od nazwy biblioteki kolegium kalwińskiego w S�rospatak na Węgrzech, gdzie znajdował się tekst od 1708 roku). Powstała z inicjatywy żony Władysława Jagiełły – Zofii Holszańskiej. Stanowi ona jeden z najważniejszych zabytków piśmiennictwa polskiego.
Kolejnym przekładem była „Biblia Leopolity” (pierwszy drukowany polski przekład całej Biblii) z 1561 roku. Przekładu, prawdopodobnie w oparciu o Wulgatę, dokonał ksiądz Jan Leopolita (Jan Nicz) ze Lwowa. Bardziej znana jest „Biblia Jakuba Wujka” (przekład wykonany przez jezuitę, ks. Jakuba Wujka) z 1599 roku.
Znane są także przekłady protestanckie – Biblie: brzeska, czyli radziwiłłowska (z 1563 roku) stworzona w środowisku kalwińskim, nieświeska (1572, przekład ariańsko-socyniański), gdańska (1632, tłumaczenie protestanckie). Obecnie najbardziej rozpowszechniona jest mająca pięć wydań „Biblia Tysiąclecia” (1965) – przekład dokonany z inicjatywy zakonu benedyktynów z Tyńca z języków oryginalnych.
Przekłady Biblii
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPodstawowym przekładem „Starego Testamentu” na język grecki, który stanowi podstawę późniejszych wydań łacińskich jest dokonana w III i II wieku p.n.e. „Septuaginta” (z greckiego „siedemdziesięciu”), której dokonali zhellenizowani Żydzi. Chrześcijaństwo korzystało z tego przekładu do VII wieku. Pierwszy przekład kanoniczny Biblii pochodzi z IV wieku n.e. – to „Wulgata” (z łacińskiego „vulgatus” – powszechny) św. Hieronima, dokonany z hebrajskiego na polecenie papieża Damazego przez św. Hieronima między 366 a 384 rokiem. Sobór trydencki z XVI w. uznał go tekst autentyczny i kanoniczny.
Od czasów Marcina Lutra zaczęły pojawiać się przekłady na języki narodowe. Sprzyjało to tym samym rozwojowi piśmiennictwa narodowego. Najstarszy polski przekład to „Biblia królowej Zofii” z języka czeskiego z XV wieku, zwana też „Biblią szaroszpatacką” (od nazwy biblioteki kolegium kalwińskiego w S�rospatak na Węgrzech, gdzie znajdował się tekst od 1708 roku). Powstała z inicjatywy żony Władysława Jagiełły – Zofii Holszańskiej. Stanowi ona jeden z najważniejszych zabytków piśmiennictwa polskiego.
Kolejnym przekładem była „Biblia Leopolity” (pierwszy drukowany polski przekład całej Biblii) z 1561 roku. Przekładu, prawdopodobnie w oparciu o Wulgatę, dokonał ksiądz Jan Leopolita (Jan Nicz) ze Lwowa. Bardziej znana jest „Biblia Jakuba Wujka” (przekład wykonany przez jezuitę, ks. Jakuba Wujka) z 1599 roku.
Znane są także przekłady protestanckie – Biblie: brzeska, czyli radziwiłłowska (z 1563 roku) stworzona w środowisku kalwińskim, nieświeska (1572, przekład ariańsko-socyniański), gdańska (1632, tłumaczenie protestanckie). Obecnie najbardziej rozpowszechniona jest mająca pięć wydań „Biblia Tysiąclecia” (1965) – przekład dokonany z inicjatywy zakonu benedyktynów z Tyńca z języków oryginalnych.