Jesteś w:
Biblia
„Księgę Izajasza” zaliczamy do pism prorockich „Starego Testamentu”. Autor w swych mowach proroczych i utworach poetyckich wychowuje społeczeństwo Judy, ale przede wszystkim piętnuje jego wady. Zapowiada, że niewierni doczekają się kary, zaś posłuszni boskim wyrokom zostaną ocaleni, poprzez co odrodzi się naród izraelski.
Izajasz żył w VIII wieku p.n.e., a wywodził się z zamożnego i znamienitego rodu jerozolimskiego. Przypisuje się mu autorstwo wielu proroctw i tekstów teologicznych. Jego misję stanowiło nawoływanie ludu Izraela do poprawy. Zapowiadał również upadek Izraela i Judy za grzechy jego mieszkańców. „Księga Izajasza” powstała pod koniec VI w. p.n.e. Składa się z trzech części. W pierwszej - „Księga gróźb” – zawarte są przestrogi dla Izraela i Judy oraz pocieszające zapowiedzi mesjańskie. W drugiej „Księga pocieszenia Izraela” następuje zapowiedź przyjścia mesjasza, który poprzez swą śmierć odkupi grzechy. Ostatnia „Księga triumfu” zapowiada odrodzenie Jerozolimy po wyjściu z niewoli babilońskiej.
Tekst potępia postępowanie członków izraelickiej społeczności i zapowiada jej ukaranie. Napiętnuje grzechy, wytyka ludzkie nieprawości, które nie będą bez winy i kary. Grzech nie odejdzie w niepamięć, by go zmazać należy odbyć pokutę. Nastrój grozy w pierwszej części księgi potęguje powtarzane po wielokroć słowo „biada”. Prorok Izajasz wymienia poszczególne grzechy, które sprowadzą na grzeszników nieszczęście. W tonie kategorycznym zapowiada nadejście czasu kary.
Ci, którzy są wierni zasadom i bogobojni otrzymają zasłużoną nagrodę i staną się zalążkiem przyszłego społeczeństwa. Po przyjściu Mesjasza na ziemi zapanuje pokój i ład. Dlatego autor zawiera „Hymn dziękczynny” chwaląc Boga, który obiecał zbawienie. Tak ziści się boska sprawiedliwość, która karze grzeszników, ale też nagradza pokornych i posłusznych.
Wśród gatunków, jakie możemy odnaleźć w księdze spotykamy: pieści, poematy, hymny, psalmy, satyry czy też mowy sądowe. Utwór proroka można odczytywać jako zapewnienie o boskiej sprawiedliwości. Bóg dzieli ludzi na zasługujących na potępienie i godnych odkupienia. Autor wskazuje na przymioty jakimi powinni cechować się ci, którzy pragną dostąpić chwały Pańskiej. Przekonuje, że nagroda i kara wiąże się ściśle z określonym postępowaniem człowieka.
Księga Izajasza – opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Księgę Izajasza” zaliczamy do pism prorockich „Starego Testamentu”. Autor w swych mowach proroczych i utworach poetyckich wychowuje społeczeństwo Judy, ale przede wszystkim piętnuje jego wady. Zapowiada, że niewierni doczekają się kary, zaś posłuszni boskim wyrokom zostaną ocaleni, poprzez co odrodzi się naród izraelski.
Izajasz żył w VIII wieku p.n.e., a wywodził się z zamożnego i znamienitego rodu jerozolimskiego. Przypisuje się mu autorstwo wielu proroctw i tekstów teologicznych. Jego misję stanowiło nawoływanie ludu Izraela do poprawy. Zapowiadał również upadek Izraela i Judy za grzechy jego mieszkańców. „Księga Izajasza” powstała pod koniec VI w. p.n.e. Składa się z trzech części. W pierwszej - „Księga gróźb” – zawarte są przestrogi dla Izraela i Judy oraz pocieszające zapowiedzi mesjańskie. W drugiej „Księga pocieszenia Izraela” następuje zapowiedź przyjścia mesjasza, który poprzez swą śmierć odkupi grzechy. Ostatnia „Księga triumfu” zapowiada odrodzenie Jerozolimy po wyjściu z niewoli babilońskiej.
Tekst potępia postępowanie członków izraelickiej społeczności i zapowiada jej ukaranie. Napiętnuje grzechy, wytyka ludzkie nieprawości, które nie będą bez winy i kary. Grzech nie odejdzie w niepamięć, by go zmazać należy odbyć pokutę. Nastrój grozy w pierwszej części księgi potęguje powtarzane po wielokroć słowo „biada”. Prorok Izajasz wymienia poszczególne grzechy, które sprowadzą na grzeszników nieszczęście. W tonie kategorycznym zapowiada nadejście czasu kary.
Ci, którzy są wierni zasadom i bogobojni otrzymają zasłużoną nagrodę i staną się zalążkiem przyszłego społeczeństwa. Po przyjściu Mesjasza na ziemi zapanuje pokój i ład. Dlatego autor zawiera „Hymn dziękczynny” chwaląc Boga, który obiecał zbawienie. Tak ziści się boska sprawiedliwość, która karze grzeszników, ale też nagradza pokornych i posłusznych.
Wśród gatunków, jakie możemy odnaleźć w księdze spotykamy: pieści, poematy, hymny, psalmy, satyry czy też mowy sądowe. Utwór proroka można odczytywać jako zapewnienie o boskiej sprawiedliwości. Bóg dzieli ludzi na zasługujących na potępienie i godnych odkupienia. Autor wskazuje na przymioty jakimi powinni cechować się ci, którzy pragną dostąpić chwały Pańskiej. Przekonuje, że nagroda i kara wiąże się ściśle z określonym postępowaniem człowieka.