Jesteś w:
Pan Tadeusz
Innymi dziełami, obok „Pamiętników Imć Pana Seweryna Soplicy”, które odcisnęły swoje piętno na ostatecznym kształcie „Pana Tadeusza” były wielkie klasyczne dzieła antyczne – „Iliada”, „Odyseja” i „Eneida”, a także utwory Goethego – „Jerozolima Wyzwolona” oraz „Herman i Dorota”. Ponadto Mickiewicz uczynił ze swojego dzieła niejako wspólne przedsięwzięcie artystyczne paryskiej emigracji, zwracając się do swoich przyjaciół by przynosili mu luźne rapsody szlacheckie, a następnie umieszczał je na wieczną pamiątkę w tekście „Pana Tadeusza”. Przykładem takiego fragmentu może być opis matecznika autorstwa Witwickiego.
Celem Mickiewicza było utrwalenie tego, co może wkrótce odejść w zapomnienie, czyli pięknej staropolskiej tradycji szlacheckiej, a także niepowtarzalnej urody polskiej przyrody. Pragnął także ożywić dyskusję o sprawach narodowych. Ważne jest, aby uświadomić sobie jakie nastroje panowały wówczas wśród emigrantów. Przypomnijmy, że po klęsce powstania listopadowego, uczestniczących w nim rodaków dotknęły dotkliwe konsekwencje, ponadto naród został skłócony, co uniemożliwiało dalszy dialog i współpracę. Urszula Lementowicz pisze: „Kiedy Mickiewicz przystępował do pracy nad «Panem Tadeuszem», chciał wskrzesić nadzieję na pomyślny obrót spraw narodowych. Swoje nadzieje, wątpliwości i żale zawarł w dołączonym później do tekstu dwunastu ksiąg Epilogu, w którym wyjaśnia, dlaczego podjął wysiłek napisania takiego właśnie utworu, wspomina lata dziecięce, mówi o środowisku emigrantów i tęsknocie do ojczyzny (…), o tym, jak wielką nadzieję na odzyskanie niepodległości Polacy wiązali z Napoleonem (…), wreszcie wyjawia, że założeniem pisarskim było stworzenie ksiąg prostych, przystępnych także dla ludu”.
strona: - 1 - - 2 -
Okoliczności powstania „Pana Tadeusza”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimInnymi dziełami, obok „Pamiętników Imć Pana Seweryna Soplicy”, które odcisnęły swoje piętno na ostatecznym kształcie „Pana Tadeusza” były wielkie klasyczne dzieła antyczne – „Iliada”, „Odyseja” i „Eneida”, a także utwory Goethego – „Jerozolima Wyzwolona” oraz „Herman i Dorota”. Ponadto Mickiewicz uczynił ze swojego dzieła niejako wspólne przedsięwzięcie artystyczne paryskiej emigracji, zwracając się do swoich przyjaciół by przynosili mu luźne rapsody szlacheckie, a następnie umieszczał je na wieczną pamiątkę w tekście „Pana Tadeusza”. Przykładem takiego fragmentu może być opis matecznika autorstwa Witwickiego.
Celem Mickiewicza było utrwalenie tego, co może wkrótce odejść w zapomnienie, czyli pięknej staropolskiej tradycji szlacheckiej, a także niepowtarzalnej urody polskiej przyrody. Pragnął także ożywić dyskusję o sprawach narodowych. Ważne jest, aby uświadomić sobie jakie nastroje panowały wówczas wśród emigrantów. Przypomnijmy, że po klęsce powstania listopadowego, uczestniczących w nim rodaków dotknęły dotkliwe konsekwencje, ponadto naród został skłócony, co uniemożliwiało dalszy dialog i współpracę. Urszula Lementowicz pisze: „Kiedy Mickiewicz przystępował do pracy nad «Panem Tadeuszem», chciał wskrzesić nadzieję na pomyślny obrót spraw narodowych. Swoje nadzieje, wątpliwości i żale zawarł w dołączonym później do tekstu dwunastu ksiąg Epilogu, w którym wyjaśnia, dlaczego podjął wysiłek napisania takiego właśnie utworu, wspomina lata dziecięce, mówi o środowisku emigrantów i tęsknocie do ojczyzny (…), o tym, jak wielką nadzieję na odzyskanie niepodległości Polacy wiązali z Napoleonem (…), wreszcie wyjawia, że założeniem pisarskim było stworzenie ksiąg prostych, przystępnych także dla ludu”.
strona: - 1 - - 2 -