Jesteś w:
Pan Tadeusz
Warstwa leksykalna epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” jest bardzo bogata. Dzieło zostało napisane sylabicznym wierszem, a dokładniej trzynastozgłoskowcem (z wyjątkiem spowiedzi Jacka Soplicy), czym jego autor nawiązał do długiej miary wierszowej u Homera. Średniówka występuje po siódmej sylabie, a akcent jest stały i pada na przedostatnią sylabę każdego wersu:
„W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie” [Ks. IV, 89]
_’ _ _ _’ _ _’ _ | _’ _ _’ _ _’ _
Utwór jest podzielony na dwanaście obszernych ksiąg, które są przykładem synkretyzmu gatunkowego. Połączone elementy epiki (narracja, wielowątkowość), liryki (np. rozmowy Tadeusza i Telimeny, inwokacja) oraz dramatu (np. dyskusja szlachty w Dobrzynie) pozwoliły umieścić w nim elementy: powieści walterskotowskiej, poematu heroikomicznego, gawędy, satyry, powieści poetyckiej, legendy, mitu z baśnią, sielanki, poematu opisowego, komedii, anegdoty, aforyzmu, pogadanki, opowiadania, humoreski, obrazka.
Konstrukcja narratora w „Panu Tadeuszu” jest typowa dla epopei – opowiadacz jest wszechobecny i obiektywny, bierze udział we wszystkich opisywanych wydarzeniach.
Występują rymy żeńskie, parzyste aa bb cc:
„W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie, {a}
Zgadują, że się ku nim zbliża polowanie, {a}
I pomiędzy gałęzi gęstwę, pełni trwogi, {b}
Zniknęli nagle z oczu jako leśne bogi. {b}
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Język „Pana Tadeusza”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWarstwa leksykalna epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” jest bardzo bogata. Dzieło zostało napisane sylabicznym wierszem, a dokładniej trzynastozgłoskowcem (z wyjątkiem spowiedzi Jacka Soplicy), czym jego autor nawiązał do długiej miary wierszowej u Homera. Średniówka występuje po siódmej sylabie, a akcent jest stały i pada na przedostatnią sylabę każdego wersu:
„W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie” [Ks. IV, 89]
_’ _ _ _’ _ _’ _ | _’ _ _’ _ _’ _
Utwór jest podzielony na dwanaście obszernych ksiąg, które są przykładem synkretyzmu gatunkowego. Połączone elementy epiki (narracja, wielowątkowość), liryki (np. rozmowy Tadeusza i Telimeny, inwokacja) oraz dramatu (np. dyskusja szlachty w Dobrzynie) pozwoliły umieścić w nim elementy: powieści walterskotowskiej, poematu heroikomicznego, gawędy, satyry, powieści poetyckiej, legendy, mitu z baśnią, sielanki, poematu opisowego, komedii, anegdoty, aforyzmu, pogadanki, opowiadania, humoreski, obrazka.
Konstrukcja narratora w „Panu Tadeuszu” jest typowa dla epopei – opowiadacz jest wszechobecny i obiektywny, bierze udział we wszystkich opisywanych wydarzeniach.
Występują rymy żeńskie, parzyste aa bb cc:
„W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie, {a}
Zgadują, że się ku nim zbliża polowanie, {a}
I pomiędzy gałęzi gęstwę, pełni trwogi, {b}
Zniknęli nagle z oczu jako leśne bogi. {b}
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -