Jesteś w: Pan Tadeusz

„Pan Tadeusz” jako utwór romantyczny

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Nowy model bohatera literackiego, zachwyt ludowością oraz naturą, propagowanie tradycji o obyczajów narodowych, synkretyzm gatunkowy i rodzajowy – te formalne i dotyczące treści, najważniejsze cechy dzieła romantycznego możemy dostrzec w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza.

Romantyzm stworzył nowy typ bohatera, co widać także w dziele naszego narodowego wieszcza. Na przykładzie Jacka Soplicy/księdza Robaka czytelnik odnajduje wszystkie charakterystyczne cechy bohaterów utworów napisanych w połowie XIX wieku: dynamizm, nieprzeciętność zarówno wyglądu, jak i sposobu bycia, samotność w działaniu i życiu, dwoistość charakteru, wewnętrzne rozdarcie, tajemnica, niedopowiedzenie, zagadkowość i niejasność losów, bunt przeciwko zasadom rządzącym światem, kierowanie się wzniosłymi celami i gotowość oddanie życia „za sprawę”.

Kolejną przesłanką za zaliczeniem „Pana Tadeusza” w obręb utworów romantycznych jest widoczny na jego kartach zachwyt ludowością oraz naturą. Widać to we fragmentach opisujących przyrodę nadniemeńskich łąk, pól oraz lasów. Mickiewicz stworzył świat, w którym ludzie żyją według rytmu przyrody oraz są jej częścią. Jak zauważa Urszula Lementowicz w opracowaniu dzieła, „Mickiewicz jawi się tu jako poeta-malarz, kolorysta posługujący się wielką paletą barw i odcieni, oraz doskonały obserwator form, które stworzyła natura”.

Cechy dzieła romantycznego widać także w fakcie, dzieło Mickiewicza jest zapisem tradycji i obyczajów, kultywowanych przez polską szlachtę na początku XIX wieku. Patriotyzm i miłość do ojczyzny, dzieła sztuki będące świadectwem ducha polskości, spotkania na koncertach Jankiela, którego cymbały przenosiły słuchaczy w czasy wielkich wydarzeń historycznych decydujących dla losów Polski – to wszystko sprawia, że dzieło Mickiewicza wyraża popularną w romantyzmie ideę pielęgnowania w literaturze rodzimych tradycji i narodowych obyczajów.

Świadectwa przynależności „Pana Tadeusza” do kanonu dzieł romantycznych odnaleźć można także w aspektach formalnych utworu, a dokładniej w jego synkretyzmie gatunkowym. Połączone elementy epiki (narracja, wielowątkowość), liryki (np. rozmowy Tadeusza i Telimeny, inwokacja) oraz dramatu (np. dyskusja szlachty w Dobrzynie) pozwoliły umieścić w nim elementy m.in. powieści walterskotowskiej, poematu heroikomicznego, gawędy, satyry czy powieści poetyckiej lub legendy.



  Dowiedz się więcej