Jesteś w:
Kordian
Grzegorz Józef Chłopicki - uczestnik powstania kościuszkowskiego, żołnierz legionów polskich, uczestnik wojen napoleońskich, podczas których w 1812 roku został ciężko ranny. Od 1814 roku dowódca pierwszej dywizji piechoty polskiej, podał się do dymisji wskutek zatargu z księciem Konstantym. Po wybuchu powstania niechętnie przyjął dowództwo nad wojskami, był także sceptyczny wobec Rządu Tymczasowego. Działania militarne ograniczał do obrony, sprzeciwiał się rozszerzeniu walk na inne rejony. Zrzekł się stanowiska, jednak w grudniu obwołał się dyktatorem powstania. Dyktaturę złożył po kapitulacji powstania, pozostając jednak faktycznym dowódcą wojskowym. Ranny w bitwie pod Grochowem.
Jerzy Adam Czartoryski - po trzecim rozbiorze przebywał na dworze cesarskim w Petersburgu, gdzie zaprzyjaźnił się z wielkim księciem Aleksandrem. Gdy ten stał się carem doradzał mu w sprawach reform, pełnił główne funkcje państwowe. W 1815 roku doradzał władcy Rosji w sprawie Polski (był twórca koncepcji Królestwa Polskiego). Po śmierci cara Aleksandra stanął na czele legalnej opozycji sprzeciwiającej się ograniczaniu suwerenności Królestwa. Był prezesem rządów: Tymczasowego i Narodowego. Początkowo hamował zerwanie związków Królestwa z cesarstwem, potem jednak głosował za detronizacją Mikołaja I. Po upadku powstania stworzył w Paryżu silny ośrodek polskiego życia politycznego.
Jan Zygmunt Skrzynecki - uczestnik walk napoleońskich, następnie wstąpił do armii Królestwa Polskiego. Został minowany wodzem naczelnym po bitwie pod Grochowem. Był zwolennikiem utrzymania związku Królestwa z Rosja (unia personalna) przy zachowaniu zasad zagwarantowanych przez konstytucję. Powstrzymywał się od radykalnych działań militarnych (nie zrealizował planu Ignacego Prądzyńskiego), marnując wiele korzystnych dla Polski szans na zdobycie zwycięstw militarnych. Pod naciskiem władz powstańczych rozpoczął działania zaczepne, jednak nie przyniosły one rezultatów. Dowództwo odebrano mu w sierpniu 1831 roku.
Julian Ursyn Niemcewicz - był czynnym członkiem Stronnictwa Patriotycznego za czasów stanisławowskich, autor słynnego dramatu „Powrót posła” (1791), podczas powstania kościuszkowskiego był adiutantem głównego dowódcy, wraz z nim był w rosyjskiej niewoli, przebywał także w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do kraju w 1807 roku prowadził aktywną działalność literacką i kulturalną. Nie był zwolennikiem powstania, jednak wstąpił do Rady Administracyjnej, w imieniu rządu starał się w Londynie o poparcie dla polskich działań. Po upadku powstania przebywał na emigracji w Paryżu.
Joachim Lelewel - historyk i działacz historyczny, związany z Uniwersytetem Wileńskim i Uniwersytetem Warszawskim. Członek tajnego Towarzystwa Patriotycznego (od 1825 r.), poseł na sejm Królestwa, podczas swych wystąpień bronił konstytucji i swobód obywatelskich. Podczas powstania członek Rady Administracyjnej, rządów: Tymczasowego i Narodowego. Z jednej strony uznawany za radykała (środowiska zachowawcze), z drugiej konserwatystę (niechętny uwłaszczeniu chłopów). W Paryżu stanął na czele Komitetu Narodowego Polskiego.
Jan Stefan Krukowiecki - generał, służył w armii austriackiej, następnie w wojsku Księstwa Warszawskiego, a od 1815 roku w armii Królestwa Polskiego. Od marca 1831 roku woskowy gubernator Warszawy wykazujący skłonności despotyczne. W sierpniu 1831 roku objął stanowisko prezesa Rządu Narodowego posiadając niemal dyktatorską władzę. Po objęciu władzy dążył do kapitulacji pertraktując z Rosjanami. Ustalił on ostatecznie warunki zakończenia walk, jednak rząd odrzucił kapitulację. Rosjanie jednak pragnęli rozmawiać tylko z nim i ostatecznie Warszawa skapitulowała. Wielu współczesnych Słowackiemu zarzucało Krukowieckiemu zdradę.
Wielki Książę Konstanty - Konstanty Pawłowicz Romanow, ur. 1779 w Carskim Siole, zm. w czerwcu 1831, wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów, następca tronu rosyjskiego w latach 1801-1823, naczelny wódz armii Królestwa Polskiego pełniący obowiązki gubernatora wojskowego Królestwa Polskiego. W 1823 roku zrezygnował z praw do tronu rosyjskiego, przysługujących mu na wypadek śmierci starszego brata. Przyczyną rezygnacji był ślub w 1820 z polską hrabianką Joanną Grudzińską. W latach 1815-1830 był wodzem naczelnym Wojska Polskiego i faktycznym wielkorządcą Królestwa Polskiego. Podlegały mu także garnizony wojsk rosyjskich w zachodnich guberniach Rosji. Zasłynął zaprowadzeniem w armii patologicznej dyscypliny, dawał przykłady sadyzmu, będącego przyczyną wielu samobójstw unoszących się honorem polskich oficerów. Zwalczał polskie ruchy wolnościowe, rozbudował siatkę tajnej policji rosyjskiej w Polsce. W nocy 29 listopada 1830 jego osoba była głównym celem ataku spiskowców. Jednak udało mu się uciec z warszawskiego Belwederu w przebraniu kobiety.
strona: - 1 - - 2 -
Postaci historyczne w „Kordianie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimGrzegorz Józef Chłopicki - uczestnik powstania kościuszkowskiego, żołnierz legionów polskich, uczestnik wojen napoleońskich, podczas których w 1812 roku został ciężko ranny. Od 1814 roku dowódca pierwszej dywizji piechoty polskiej, podał się do dymisji wskutek zatargu z księciem Konstantym. Po wybuchu powstania niechętnie przyjął dowództwo nad wojskami, był także sceptyczny wobec Rządu Tymczasowego. Działania militarne ograniczał do obrony, sprzeciwiał się rozszerzeniu walk na inne rejony. Zrzekł się stanowiska, jednak w grudniu obwołał się dyktatorem powstania. Dyktaturę złożył po kapitulacji powstania, pozostając jednak faktycznym dowódcą wojskowym. Ranny w bitwie pod Grochowem.
Jerzy Adam Czartoryski - po trzecim rozbiorze przebywał na dworze cesarskim w Petersburgu, gdzie zaprzyjaźnił się z wielkim księciem Aleksandrem. Gdy ten stał się carem doradzał mu w sprawach reform, pełnił główne funkcje państwowe. W 1815 roku doradzał władcy Rosji w sprawie Polski (był twórca koncepcji Królestwa Polskiego). Po śmierci cara Aleksandra stanął na czele legalnej opozycji sprzeciwiającej się ograniczaniu suwerenności Królestwa. Był prezesem rządów: Tymczasowego i Narodowego. Początkowo hamował zerwanie związków Królestwa z cesarstwem, potem jednak głosował za detronizacją Mikołaja I. Po upadku powstania stworzył w Paryżu silny ośrodek polskiego życia politycznego.
Jan Zygmunt Skrzynecki - uczestnik walk napoleońskich, następnie wstąpił do armii Królestwa Polskiego. Został minowany wodzem naczelnym po bitwie pod Grochowem. Był zwolennikiem utrzymania związku Królestwa z Rosja (unia personalna) przy zachowaniu zasad zagwarantowanych przez konstytucję. Powstrzymywał się od radykalnych działań militarnych (nie zrealizował planu Ignacego Prądzyńskiego), marnując wiele korzystnych dla Polski szans na zdobycie zwycięstw militarnych. Pod naciskiem władz powstańczych rozpoczął działania zaczepne, jednak nie przyniosły one rezultatów. Dowództwo odebrano mu w sierpniu 1831 roku.
Julian Ursyn Niemcewicz - był czynnym członkiem Stronnictwa Patriotycznego za czasów stanisławowskich, autor słynnego dramatu „Powrót posła” (1791), podczas powstania kościuszkowskiego był adiutantem głównego dowódcy, wraz z nim był w rosyjskiej niewoli, przebywał także w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do kraju w 1807 roku prowadził aktywną działalność literacką i kulturalną. Nie był zwolennikiem powstania, jednak wstąpił do Rady Administracyjnej, w imieniu rządu starał się w Londynie o poparcie dla polskich działań. Po upadku powstania przebywał na emigracji w Paryżu.
Joachim Lelewel - historyk i działacz historyczny, związany z Uniwersytetem Wileńskim i Uniwersytetem Warszawskim. Członek tajnego Towarzystwa Patriotycznego (od 1825 r.), poseł na sejm Królestwa, podczas swych wystąpień bronił konstytucji i swobód obywatelskich. Podczas powstania członek Rady Administracyjnej, rządów: Tymczasowego i Narodowego. Z jednej strony uznawany za radykała (środowiska zachowawcze), z drugiej konserwatystę (niechętny uwłaszczeniu chłopów). W Paryżu stanął na czele Komitetu Narodowego Polskiego.
Jan Stefan Krukowiecki - generał, służył w armii austriackiej, następnie w wojsku Księstwa Warszawskiego, a od 1815 roku w armii Królestwa Polskiego. Od marca 1831 roku woskowy gubernator Warszawy wykazujący skłonności despotyczne. W sierpniu 1831 roku objął stanowisko prezesa Rządu Narodowego posiadając niemal dyktatorską władzę. Po objęciu władzy dążył do kapitulacji pertraktując z Rosjanami. Ustalił on ostatecznie warunki zakończenia walk, jednak rząd odrzucił kapitulację. Rosjanie jednak pragnęli rozmawiać tylko z nim i ostatecznie Warszawa skapitulowała. Wielu współczesnych Słowackiemu zarzucało Krukowieckiemu zdradę.
Wielki Książę Konstanty - Konstanty Pawłowicz Romanow, ur. 1779 w Carskim Siole, zm. w czerwcu 1831, wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów, następca tronu rosyjskiego w latach 1801-1823, naczelny wódz armii Królestwa Polskiego pełniący obowiązki gubernatora wojskowego Królestwa Polskiego. W 1823 roku zrezygnował z praw do tronu rosyjskiego, przysługujących mu na wypadek śmierci starszego brata. Przyczyną rezygnacji był ślub w 1820 z polską hrabianką Joanną Grudzińską. W latach 1815-1830 był wodzem naczelnym Wojska Polskiego i faktycznym wielkorządcą Królestwa Polskiego. Podlegały mu także garnizony wojsk rosyjskich w zachodnich guberniach Rosji. Zasłynął zaprowadzeniem w armii patologicznej dyscypliny, dawał przykłady sadyzmu, będącego przyczyną wielu samobójstw unoszących się honorem polskich oficerów. Zwalczał polskie ruchy wolnościowe, rozbudował siatkę tajnej policji rosyjskiej w Polsce. W nocy 29 listopada 1830 jego osoba była głównym celem ataku spiskowców. Jednak udało mu się uciec z warszawskiego Belwederu w przebraniu kobiety.
strona: - 1 - - 2 -