Jesteś w: Kordian

„Prolog” – znaczenie i rola w utworze

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

W „Prologu” Słowacki przedstawia trzy koncepcje poezji i roli poety. Występują tu trzy Osoby Prologu. Wypowiedź Pierwszej Osoby Prologu możemy utożsamiać z poglądami Adama Mickiewicza. Reprezentuje on poezję, która ma usypiać naród („Boże! zeszlij na lód twój wyniszczony bojem, / Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnych zdrojem;”). Poezja ma więc za zadanie pocieszać w trudnej sytuacji, „w rozpaczy” (po klęsce powstania), nawoływać do letargu i bierności i oczekiwania na „zmartwychwstanie”, które ma się dokonać dzięki bożej sprawiedliwości. Poeta ma cierpieć za naród, być jego sumieniem, prorokiem, wieszczem. Osoba Pierwsza przewiązana złotym szalem mówi: „Jestem pierwszym… i ostatnim będę…”, co świadczy o jej pysze i wynoszeniu się ponad innych.

Druga Osoba Prologu neguje postawę poprzednika, demaskuje go. Zarzuca, ze jego zapał jest płonny, a słowa nic nie znaczą, jest wygnańcem i żebrakiem. Reprezentuje racjonalizm w ocenie aktualnej sytuacji politycznej.

Słowa Trzeciej Osoby Prologu możemy utożsamiać z poglądami Słowackiego. Sprzeciwia się ona zarówno poezji, która ma nieść pocieszenie, jak i poglądowi, że wobec realizmu politycznego literatura nic nie znaczy. Poezja narodu, który poniósł klęskę powinna wyjść poza natchnione proroctwo i bieżące politykowanie. Powinna wskrzesić mit wielkości narodu, ale też utrwalać pamięć o bohaterskim zrywie. Powinna wzywać do walki, dawać nadzieję na zerwanie jarzma niewoli, oczyścić i wskrzesić dawne ideały.



  Dowiedz się więcej