Jesteś w:
Jądro ciemności
Conrad – Korzeniowski o naturze ludzkiej miał wyrazić się w następujący sposób: „Najbardziej egzotyczną dżunglą na świecie jest psychika ludzka”.
Podróż do Afryki dała mu możliwość przyjrzenia się funkcjonowaniu Europejczyków w oderwaniu od swojej cywilizacji i w konfrontacji z ludnością tubylczą oraz trudnymi warunkami naturalnymi tego kontynentu. W swoim utworze „Jądro ciemności”przedstawia tę sytuację. Skłania ona pisarza do refleksji.
Jego bohater, Charles Marlow nie może zrozumieć białych przebywających w Afryce. Tłumaczy to sobie niskim poziomem intelektualnym i moralnym ludzi, z którymi styka się. Dopiero kontakt z agentem Kurtzem i efektami jego działalności uświadamia mu, że natura człowieka jest bardziej skomplikowana niż pozornie mogłoby się wydawać. Inteligencja i uzdolnienia nie muszą skłaniać człowieka do samokontroli – zwłaszcza jeśli umieści się go w warunkach nieograniczonej wolności. Jest to stwierdzenie, że człowiek jest istotą społeczną i społeczeństwo wymusza na nim przestrzeganie obowiązujących w nim norm.
Kurtz wyjeżdżając do Afryki i obejmując kierownictwo stacji w głębi dżungli, wyłączył się z europejskiego społeczeństwa. Tubylcy, których sobie podporządkował nie mogli mu niczego narzucić. Na dodatek, ich sposoby działania były dzikie, pierwotne w swojej naturze i zupełnie nieprzystające do europejskiej kultury. Kurtz chcąc osiągnąć zaplanowane efekty swoich poczynań musiał przystosować się do tych obyczajów, a później przekroczył również i te granice, korzystając z nieograniczonej władzy.
Marlow płynąc parowcem i mając w swojej załodze tubylców, odkrywa, że są oni dobrymi, odpowiedzialnymi pracownikami jeśli właściwie kieruje się nimi. Przychodzi mu do głowy, że Europejczycy też kiedyś byli na takim poziomie rozwoju jak afrykańscy tubylcy. Sam wychowany i doświadczony przez pracę na morzu, wysoko ceni sobie umiejętność współdziałania ze sobą ludzi. W tym współdziałaniu ujawnia się większość ludzkich cech. Marlow uważa, że w naturze człowieka zawiera się nie tyle upodobanie do pracy, co chęć czerpania satysfakcji z jej efektów.
Refleksja o naturze człowieka w „Jądrze ciemności”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimConrad – Korzeniowski o naturze ludzkiej miał wyrazić się w następujący sposób: „Najbardziej egzotyczną dżunglą na świecie jest psychika ludzka”.
Podróż do Afryki dała mu możliwość przyjrzenia się funkcjonowaniu Europejczyków w oderwaniu od swojej cywilizacji i w konfrontacji z ludnością tubylczą oraz trudnymi warunkami naturalnymi tego kontynentu. W swoim utworze „Jądro ciemności”przedstawia tę sytuację. Skłania ona pisarza do refleksji.
Jego bohater, Charles Marlow nie może zrozumieć białych przebywających w Afryce. Tłumaczy to sobie niskim poziomem intelektualnym i moralnym ludzi, z którymi styka się. Dopiero kontakt z agentem Kurtzem i efektami jego działalności uświadamia mu, że natura człowieka jest bardziej skomplikowana niż pozornie mogłoby się wydawać. Inteligencja i uzdolnienia nie muszą skłaniać człowieka do samokontroli – zwłaszcza jeśli umieści się go w warunkach nieograniczonej wolności. Jest to stwierdzenie, że człowiek jest istotą społeczną i społeczeństwo wymusza na nim przestrzeganie obowiązujących w nim norm.
Kurtz wyjeżdżając do Afryki i obejmując kierownictwo stacji w głębi dżungli, wyłączył się z europejskiego społeczeństwa. Tubylcy, których sobie podporządkował nie mogli mu niczego narzucić. Na dodatek, ich sposoby działania były dzikie, pierwotne w swojej naturze i zupełnie nieprzystające do europejskiej kultury. Kurtz chcąc osiągnąć zaplanowane efekty swoich poczynań musiał przystosować się do tych obyczajów, a później przekroczył również i te granice, korzystając z nieograniczonej władzy.
Marlow płynąc parowcem i mając w swojej załodze tubylców, odkrywa, że są oni dobrymi, odpowiedzialnymi pracownikami jeśli właściwie kieruje się nimi. Przychodzi mu do głowy, że Europejczycy też kiedyś byli na takim poziomie rozwoju jak afrykańscy tubylcy. Sam wychowany i doświadczony przez pracę na morzu, wysoko ceni sobie umiejętność współdziałania ze sobą ludzi. W tym współdziałaniu ujawnia się większość ludzkich cech. Marlow uważa, że w naturze człowieka zawiera się nie tyle upodobanie do pracy, co chęć czerpania satysfakcji z jej efektów.