Jesteś w:
Syzyfowe prace
Tytuł powieści, nawiązuje do mitologicznej historii Syzyfa. Syzyf to mitologiczny król Koryntu. Bogowie lubili jego towarzystwo i zapraszali go na swoje uczty, skąd Syzyf zawsze podkradał trochę nektaru i ambrozji dla siebie i swych przyjaciół. Opowiadał też na ziemi plotki zasłyszane u bogów, jednak przymykali na to oko. Gdy jednak zdradził tajemnicę Zeusa, został skazany na śmierć. Podstępem uwięził Tanatosa, dlatego ludzie przestali umierać. Za swą zuchwałość został ukarany wieczną i bezużyteczną pracą. Miał za zadanie wtoczyć na górę wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymykał mu się z rąk i staczał na dół.
We frazeologii syzyfowa praca oznacza pracę bezowocną, nie przynoszącą efektów. Tytuł powieści Żeromskiego można rozumieć dwojako: jako oznakę uporu, wytrwałości młodzieży – marnowanej w bezdusznej, poddanej rusyfikacji szkole, bez wsparcia starszego pokolenia, które jest nastawione ugodowo do zaborcy, lub jako daremność szkolnych wysiłków rusyfikacyjnych. Drugie ze stanowisk, podkreśla bezowocność wysiłków rusyfikatorskich szkoły carskiej. Pierwsza interpretacja, za którą opowiada się jeden z autorów opracowania, Artur Hutnikiewicz, zakłada odwołanie się do tragizmu pracy Syzyfa, który niezłomnie i wytrwale wciąż na nowo zmaga się ze swym losem. Zmagania polskiej młodzieży z potężną machiną caratu mają więc w sobie z wielkości, tragizmu i uporu pracy mitologicznego bohatera. Świadczy o tym ukazanie historii porażek, załamań, zwątpień obok aktów oporu, a także zakończenie, które do szczęśliwych nie należy. Tematem utworu jest obraz przemian polskiej młodzieży w walce z rusyfikacją i jej dojrzewanie – społeczne oraz narodowe.
„Syzyfowe prace” – interpretacja tytułu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimTytuł powieści, nawiązuje do mitologicznej historii Syzyfa. Syzyf to mitologiczny król Koryntu. Bogowie lubili jego towarzystwo i zapraszali go na swoje uczty, skąd Syzyf zawsze podkradał trochę nektaru i ambrozji dla siebie i swych przyjaciół. Opowiadał też na ziemi plotki zasłyszane u bogów, jednak przymykali na to oko. Gdy jednak zdradził tajemnicę Zeusa, został skazany na śmierć. Podstępem uwięził Tanatosa, dlatego ludzie przestali umierać. Za swą zuchwałość został ukarany wieczną i bezużyteczną pracą. Miał za zadanie wtoczyć na górę wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymykał mu się z rąk i staczał na dół.
We frazeologii syzyfowa praca oznacza pracę bezowocną, nie przynoszącą efektów. Tytuł powieści Żeromskiego można rozumieć dwojako: jako oznakę uporu, wytrwałości młodzieży – marnowanej w bezdusznej, poddanej rusyfikacji szkole, bez wsparcia starszego pokolenia, które jest nastawione ugodowo do zaborcy, lub jako daremność szkolnych wysiłków rusyfikacyjnych. Drugie ze stanowisk, podkreśla bezowocność wysiłków rusyfikatorskich szkoły carskiej. Pierwsza interpretacja, za którą opowiada się jeden z autorów opracowania, Artur Hutnikiewicz, zakłada odwołanie się do tragizmu pracy Syzyfa, który niezłomnie i wytrwale wciąż na nowo zmaga się ze swym losem. Zmagania polskiej młodzieży z potężną machiną caratu mają więc w sobie z wielkości, tragizmu i uporu pracy mitologicznego bohatera. Świadczy o tym ukazanie historii porażek, załamań, zwątpień obok aktów oporu, a także zakończenie, które do szczęśliwych nie należy. Tematem utworu jest obraz przemian polskiej młodzieży w walce z rusyfikacją i jej dojrzewanie – społeczne oraz narodowe.