Jesteś w:
Makbet
Szekspir należał do twórców w mistrzowski sposób posługujących się językiem. Budowane przez niego w dramacie dialogi silnie działają na wyobraźnię odbiorcy. Służy temu metafora poetycka, w której dramatopisarz używa personifikacji, symboli i aluzji. Jedną z bardziej znanych metafor poetyckich zapisanych w „Makbecie” jest porównanie życia ludzkiego do aktora.
(…) Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie
W nicość przepada – powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą a nic nie znaczącą.
Akt V, scena V Makbet do siebie.
W tym przypadku jest to piękne, poetyckie choć gorzkie w wymowie rozwinięcie sentencji umieszczonej nad wejściem do Globe Theatre: „Cały świat gra jakąś rolę”.
W „Makbecie” możemy znaleźć zarówno wiersz biały, jak i prozę czy infantylne rymowanki. Chętnie też autor używa właśnie sentencji, by w ten sposób mówić o ogólnych prawdach.
Już na samym początku sztuki można znaleźć ciekawe porównania:
Armie podobne dwom były pływakom,
Co się chwytając śmiertelnym uściskiem,
Daremnią sztuki całej swojej biegłość.
Akt I, scena II Żołnierz do Malkolma i króla Dunkana.
Tłum. Leon Ulrich.
I dalej:
Jak nieraz z strony, z której wstaje słońce,
wybiega chmura gromami brzemienna,
Tak nam ze źródła spodziewanych zwycięstw
Niebezpieczeństwo wytrysnęło nowe.
Akt I, scena II, Żołnierz do Malkolma i króla Dunkana.
Tłum. Leon Ulrich
Szekspir przy pomocy języka doskonale oddaje grozę czy dramatyzm sytuacji. Obraz jest bardzo sugestywny.
Morderstw duchy, gdziekolwiek w przestrzeniach
Czatuje wasza istność niewidoma
Na złe natury! Przybądź nocy ciemna,
W najgęstsze dymy piekła owinięta!
By nóż nie dojrzał rany, którą zada,
By przez zasłonę nie przejrzało niebo,
Nie zawołało :stój! stój!
Akt II, scena V, monolog Lady Makbet
Tłum. Leon Ulrich
Maniera językowa Szekspira powoduje jednak, że jego dzieła nie są łatwe w odbiorze dla współczesnego widza. Długie okresy zdaniowe pełne różnych ozdobników pomimo swojej poetyczności niekiedy utrudniają odbiór przekazywanej treści.
„Makbet” - język dramatu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSzekspir należał do twórców w mistrzowski sposób posługujących się językiem. Budowane przez niego w dramacie dialogi silnie działają na wyobraźnię odbiorcy. Służy temu metafora poetycka, w której dramatopisarz używa personifikacji, symboli i aluzji. Jedną z bardziej znanych metafor poetyckich zapisanych w „Makbecie” jest porównanie życia ludzkiego do aktora.
(…) Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie
W nicość przepada – powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą a nic nie znaczącą.
Akt V, scena V Makbet do siebie.
W tym przypadku jest to piękne, poetyckie choć gorzkie w wymowie rozwinięcie sentencji umieszczonej nad wejściem do Globe Theatre: „Cały świat gra jakąś rolę”.
W „Makbecie” możemy znaleźć zarówno wiersz biały, jak i prozę czy infantylne rymowanki. Chętnie też autor używa właśnie sentencji, by w ten sposób mówić o ogólnych prawdach.
Już na samym początku sztuki można znaleźć ciekawe porównania:
Armie podobne dwom były pływakom,
Co się chwytając śmiertelnym uściskiem,
Daremnią sztuki całej swojej biegłość.
Akt I, scena II Żołnierz do Malkolma i króla Dunkana.
Tłum. Leon Ulrich.
I dalej:
Jak nieraz z strony, z której wstaje słońce,
wybiega chmura gromami brzemienna,
Tak nam ze źródła spodziewanych zwycięstw
Niebezpieczeństwo wytrysnęło nowe.
Akt I, scena II, Żołnierz do Malkolma i króla Dunkana.
Tłum. Leon Ulrich
Szekspir przy pomocy języka doskonale oddaje grozę czy dramatyzm sytuacji. Obraz jest bardzo sugestywny.
Morderstw duchy, gdziekolwiek w przestrzeniach
Czatuje wasza istność niewidoma
Na złe natury! Przybądź nocy ciemna,
W najgęstsze dymy piekła owinięta!
By nóż nie dojrzał rany, którą zada,
By przez zasłonę nie przejrzało niebo,
Nie zawołało :stój! stój!
Akt II, scena V, monolog Lady Makbet
Tłum. Leon Ulrich
Maniera językowa Szekspira powoduje jednak, że jego dzieła nie są łatwe w odbiorze dla współczesnego widza. Długie okresy zdaniowe pełne różnych ozdobników pomimo swojej poetyczności niekiedy utrudniają odbiór przekazywanej treści.