Jesteś w:
Syzyfowe prace
Losy głównego bohatera „Syzyfowych prac” – Marcina Borowicza – ukazują jak trudna droga do polskości wiodła młodych uczniów w zaborze rosyjskim w II połowie XIX wieku. Wszechobecna rusyfikacja odcisnęła znaczące piętno na kształtowaniu się świadomości ówczesnej młodzieży polskiej.
Borowicz jako ośmiolatek wstąpił do szkoły elementarnej w Owczarach. Od razu trafił na mur – lekcje wykładane były po rosyjsku, a on nie znał tego języka. Z trudem i dzięki wstawiennictwu matki u inspektora Majewskiego zdał egzaminy do gimnazjum. Początkowo, szczególnie po śmierci matki, wagarował i opuścił się w nauce. Wciąż jednak, poprzez zakaz używania w szkole języka polskiego otaczała go rosyjska kultura i sposób myślenia. Z czasem gimnazjalista poddał się rusyfikatorom – zaczął uczęszczać do teatru na rosyjskie sztuki, czym zainteresował nauczycieli.
Szczególny stosunek miał do niego inspektor Zabielskij, zapraszał go do siebie do domu, zapewniał o swojej przyjaźni, stał się dla młodego i niedoświadczonego chłopca niemal mistrzem. Namówił go do założenia koła, zgłębiającego rosyjską literaturę i kulturę, podsuwał książki, które w złym świetle mówiły o Polsce. Niedojrzałość i uległość bohatera spowodowały, że stał się rusofilem. Najbardziej dramatycznym przejawem jego przemiany była sytuacja na lekcji historii, gdy nie wstawił się za kolegą, który ośmielił się zaprotestować przeciwko kłamliwym słowom o katolickich zakonnicach. Spotkało go za to nienawistne spojrzenie ukaranego chłostą kolegi.
strona: - 1 - - 2 -
Droga Marcina Borowicza do patriotyzmu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimLosy głównego bohatera „Syzyfowych prac” – Marcina Borowicza – ukazują jak trudna droga do polskości wiodła młodych uczniów w zaborze rosyjskim w II połowie XIX wieku. Wszechobecna rusyfikacja odcisnęła znaczące piętno na kształtowaniu się świadomości ówczesnej młodzieży polskiej.
Borowicz jako ośmiolatek wstąpił do szkoły elementarnej w Owczarach. Od razu trafił na mur – lekcje wykładane były po rosyjsku, a on nie znał tego języka. Z trudem i dzięki wstawiennictwu matki u inspektora Majewskiego zdał egzaminy do gimnazjum. Początkowo, szczególnie po śmierci matki, wagarował i opuścił się w nauce. Wciąż jednak, poprzez zakaz używania w szkole języka polskiego otaczała go rosyjska kultura i sposób myślenia. Z czasem gimnazjalista poddał się rusyfikatorom – zaczął uczęszczać do teatru na rosyjskie sztuki, czym zainteresował nauczycieli.
Szczególny stosunek miał do niego inspektor Zabielskij, zapraszał go do siebie do domu, zapewniał o swojej przyjaźni, stał się dla młodego i niedoświadczonego chłopca niemal mistrzem. Namówił go do założenia koła, zgłębiającego rosyjską literaturę i kulturę, podsuwał książki, które w złym świetle mówiły o Polsce. Niedojrzałość i uległość bohatera spowodowały, że stał się rusofilem. Najbardziej dramatycznym przejawem jego przemiany była sytuacja na lekcji historii, gdy nie wstawił się za kolegą, który ośmielił się zaprotestować przeciwko kłamliwym słowom o katolickich zakonnicach. Spotkało go za to nienawistne spojrzenie ukaranego chłostą kolegi.
strona: - 1 - - 2 -