Jesteś w:
Pan Tadeusz
W 1819 roku rozpoczął praktykę nauczycielską w szkole powiatowej w Kownie. W 1923 roku został aresztowany po tym, jak władze carskie odkryły działalność filomatów i filaretów. Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany w głąb Rosji. Pięć lat spędzonych w takich miastach jak Petersburg, Odessa czy Moskwa okazały się dla poety okresem bardzo ważnym z artystycznego punktu widzenia. Zyskał wówczas uznanie i szacunek na rosyjskich salonach dzięki swoim niecodziennym umiejętnościom poetyckim. Z drugiej jednak strony czuł się więźniem, mimo iż nie nosił kajdan. Zakaz powrotu do ojczyzny był dla niego bardzo surową i dotkliwą karą. W Rosji obracał się w kręgach przyszłych dekabrystów, zaprzyjaźnił się między innymi z samym Aleksandrem Puszkinem. W tym okresie powstały takie dzieła Mickiewicza jak „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady – część III”.
Po zakończeniu wyroku w 1829 roku Mickiewicz przez dwa lata podróżował po Europie ciesząc się wolnością. Bywał w takich miastach jak Berlin, Drezno, Praga, Weimar, Bonn, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Genewa. Na wiadomość o wybuchu powstania listopadowego postanowił powrócić do ojczyzny.
Dotarł do Polski dopiero w sierpniu 1931 roku, kiedy klęska powstania była już tylko kwestią czasu. Mickiewicz postanowił osiąść na jakiś czas w Wielkopolsce. Po krótkim czasie wyjechał do Drezna, skąd udał się do Paryża. Więcej do Polski już nie wrócił. W stolicy Francji działał aktywnie w środowisku emigracyjnym.
W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską (małżeństwo zaowocowało szóstką potomstwa). Mickiewicz zaangażował się w działalność publicystyczną i naukową. Jako profesor wykładał literaturę łacińską między innymi na uniwersytecie w Lozannie, a w 1840 roku został dyrektorem katedry języków słowiańskich renomowanej College de France w Paryżu. Z czasem przez swoją fascynację towianizmem został jednak odsunięty przez władze uczelni od sprawowania tego wysokiego stanowiska.
Kolejnym impulsem do podjęcia działania była dla Mickiewicza Wiosna Ludów z 1848 roku. Wówczas wyjechał do Włoch, by tam stworzyć legion polski, lecz próba ta ostatecznie się nie powiodła. Po powrocie do Paryża założył pismo „Trybuna Ludów”.
Wydarzeniem historycznym, z którym wiązał wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę był wybuch wojny pomiędzy Francją Napoleona III a Anglią i Rosją w 1854 roku. W tym samym roku zmarła żona Mickiewicza, a rok później zdecydował się on pozostawić dzieci w Paryżu i udać się do Konstantynopola w Turcji, aby utworzyć tam polskie oddziały, które miałyby wesprzeć Francuzów w walce z Rosją.
W październiku 1855 roku zaczął chorować, lecz mimo tego ciężko pracował nad powołaniem legionów do życia. Zmarł nagle 25 listopada z powodu gwałtownego ataku cholery. Ciało poety przetransportowano do Francji. Pochowano go na paryskim cmentarzu des Chameuax. Trzydzieści pięć lat później trumnę z jego ciałem przewieziono na Wawel, gdzie spoczywa do dziś.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 -
Pan Tadeusz opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim
Spis treści
- Geneza Pana Tadeusza Adama Mickiewicza
- Czas i miejsce akcji Pana Tadeusza
- Narrator w Panu Tadeuszu
- Główne wątki w Panu Tadeuszu
- Wartości artystyczne „Pana Tadeusza”
- Recepcje Pana Tadeusza
- Język Pana Tadeusza
- Muzyka w „Panu Tadeuszu”
- Polityka w „Panu Tadeuszu”
- Humor w „Panu Tadeuszu”
- Ponadczasowość „Pana Tadeusza”
- Znaczenie „Pana Tadeusza” dawniej i dziś
- Baśniowość Pana Tadeusza
- Komizm i humor w Panu Tadeuszu
- Adam Mickiewicz – notatka szkolna
W 1819 roku rozpoczął praktykę nauczycielską w szkole powiatowej w Kownie. W 1923 roku został aresztowany po tym, jak władze carskie odkryły działalność filomatów i filaretów. Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany w głąb Rosji. Pięć lat spędzonych w takich miastach jak Petersburg, Odessa czy Moskwa okazały się dla poety okresem bardzo ważnym z artystycznego punktu widzenia. Zyskał wówczas uznanie i szacunek na rosyjskich salonach dzięki swoim niecodziennym umiejętnościom poetyckim. Z drugiej jednak strony czuł się więźniem, mimo iż nie nosił kajdan. Zakaz powrotu do ojczyzny był dla niego bardzo surową i dotkliwą karą. W Rosji obracał się w kręgach przyszłych dekabrystów, zaprzyjaźnił się między innymi z samym Aleksandrem Puszkinem. W tym okresie powstały takie dzieła Mickiewicza jak „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady – część III”.
Po zakończeniu wyroku w 1829 roku Mickiewicz przez dwa lata podróżował po Europie ciesząc się wolnością. Bywał w takich miastach jak Berlin, Drezno, Praga, Weimar, Bonn, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Genewa. Na wiadomość o wybuchu powstania listopadowego postanowił powrócić do ojczyzny.
Dotarł do Polski dopiero w sierpniu 1931 roku, kiedy klęska powstania była już tylko kwestią czasu. Mickiewicz postanowił osiąść na jakiś czas w Wielkopolsce. Po krótkim czasie wyjechał do Drezna, skąd udał się do Paryża. Więcej do Polski już nie wrócił. W stolicy Francji działał aktywnie w środowisku emigracyjnym.
W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską (małżeństwo zaowocowało szóstką potomstwa). Mickiewicz zaangażował się w działalność publicystyczną i naukową. Jako profesor wykładał literaturę łacińską między innymi na uniwersytecie w Lozannie, a w 1840 roku został dyrektorem katedry języków słowiańskich renomowanej College de France w Paryżu. Z czasem przez swoją fascynację towianizmem został jednak odsunięty przez władze uczelni od sprawowania tego wysokiego stanowiska.
Kolejnym impulsem do podjęcia działania była dla Mickiewicza Wiosna Ludów z 1848 roku. Wówczas wyjechał do Włoch, by tam stworzyć legion polski, lecz próba ta ostatecznie się nie powiodła. Po powrocie do Paryża założył pismo „Trybuna Ludów”.
Wydarzeniem historycznym, z którym wiązał wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę był wybuch wojny pomiędzy Francją Napoleona III a Anglią i Rosją w 1854 roku. W tym samym roku zmarła żona Mickiewicza, a rok później zdecydował się on pozostawić dzieci w Paryżu i udać się do Konstantynopola w Turcji, aby utworzyć tam polskie oddziały, które miałyby wesprzeć Francuzów w walce z Rosją.
W październiku 1855 roku zaczął chorować, lecz mimo tego ciężko pracował nad powołaniem legionów do życia. Zmarł nagle 25 listopada z powodu gwałtownego ataku cholery. Ciało poety przetransportowano do Francji. Pochowano go na paryskim cmentarzu des Chameuax. Trzydzieści pięć lat później trumnę z jego ciałem przewieziono na Wawel, gdzie spoczywa do dziś.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 -