Jesteś w: Pan Tadeusz

Pan Tadeusz opracowanie

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim



W 1819 roku rozpoczął praktykę nauczycielską w szkole powiatowej w Kownie. W 1923 roku został aresztowany po tym, jak władze carskie odkryły działalność filomatów i filaretów. Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany w głąb Rosji. Pięć lat spędzonych w takich miastach jak Petersburg, Odessa czy Moskwa okazały się dla poety okresem bardzo ważnym z artystycznego punktu widzenia. Zyskał wówczas uznanie i szacunek na rosyjskich salonach dzięki swoim niecodziennym umiejętnościom poetyckim. Z drugiej jednak strony czuł się więźniem, mimo iż nie nosił kajdan. Zakaz powrotu do ojczyzny był dla niego bardzo surową i dotkliwą karą. W Rosji obracał się w kręgach przyszłych dekabrystów, zaprzyjaźnił się między innymi z samym Aleksandrem Puszkinem. W tym okresie powstały takie dzieła Mickiewicza jak „Sonety”, „Konrad Wallenrod” czy „Dziady – część III”.

Po zakończeniu wyroku w 1829 roku Mickiewicz przez dwa lata podróżował po Europie ciesząc się wolnością. Bywał w takich miastach jak Berlin, Drezno, Praga, Weimar, Bonn, Wenecja, Florencja, Rzym, Neapol, Genewa. Na wiadomość o wybuchu powstania listopadowego postanowił powrócić do ojczyzny.

Dotarł do Polski dopiero w sierpniu 1931 roku, kiedy klęska powstania była już tylko kwestią czasu. Mickiewicz postanowił osiąść na jakiś czas w Wielkopolsce. Po krótkim czasie wyjechał do Drezna, skąd udał się do Paryża. Więcej do Polski już nie wrócił. W stolicy Francji działał aktywnie w środowisku emigracyjnym.

W 1834 roku ożenił się z Celiną Szymanowską (małżeństwo zaowocowało szóstką potomstwa). Mickiewicz zaangażował się w działalność publicystyczną i naukową. Jako profesor wykładał literaturę łacińską między innymi na uniwersytecie w Lozannie, a w 1840 roku został dyrektorem katedry języków słowiańskich renomowanej College de France w Paryżu. Z czasem przez swoją fascynację towianizmem został jednak odsunięty przez władze uczelni od sprawowania tego wysokiego stanowiska.

Kolejnym impulsem do podjęcia działania była dla Mickiewicza Wiosna Ludów z 1848 roku. Wówczas wyjechał do Włoch, by tam stworzyć legion polski, lecz próba ta ostatecznie się nie powiodła. Po powrocie do Paryża założył pismo „Trybuna Ludów”.

Wydarzeniem historycznym, z którym wiązał wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości przez Polskę był wybuch wojny pomiędzy Francją Napoleona III a Anglią i Rosją w 1854 roku. W tym samym roku zmarła żona Mickiewicza, a rok później zdecydował się on pozostawić dzieci w Paryżu i udać się do Konstantynopola w Turcji, aby utworzyć tam polskie oddziały, które miałyby wesprzeć Francuzów w walce z Rosją.

W październiku 1855 roku zaczął chorować, lecz mimo tego ciężko pracował nad powołaniem legionów do życia. Zmarł nagle 25 listopada z powodu gwałtownego ataku cholery. Ciało poety przetransportowano do Francji. Pochowano go na paryskim cmentarzu des Chameuax. Trzydzieści pięć lat później trumnę z jego ciałem przewieziono na Wawel, gdzie spoczywa do dziś.
strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 -  - 9 -  - 10 - 



  Dowiedz się więcej