Jesteś w:
Dziady
Postawa określana jako „werteryzm” wywodzi się z utworu Johanna Goethego „Cierpienia młodego Wertera” z przełomu XVIII i XIX wieku. Do jego głównych cech należały: nadwrażliwość, chwiejność emocjonalna, bogata wyobraźnia, niezdecydowanie, bunt wobec zastanego porządku, dążenie do autodestrukcji oraz pesymizm. Kulminacją postawy werterycznej jest akt samobójstwa. Co ciekawe, w czasach romantyzmu panowała także moda na ubiór � la Werter, czyli żółta kamizelka i niebieski frak.
O tym, że Gustaw jest bohaterem typu werterycznego dowiadujemy się od niego samego, kiedy cytuje dzieło Goethego, by opisać swój nieszczęśliwy los:
„Tylem wytrwał, tyle wycierpiałem,
Chyba śmiercią bole się ukoją;
Jeślim płochym obraził zapałem,
Tę obrazę krwią okupię moją”.
Również gest, który wykonał po wyrecytowaniu tych słów (ugodził się sztyletem w serce) dobitnie dowodzi, iż Gustaw idealnie wpisywał się w nurt bohaterów werterycznych. Tym, co najlepiej określa bohatera „Dziadów” cz. IV jest absolutne zawładnięcie nieszczęśliwą miłością, które to nie ustąpiło nawet po śmierci (samobójczej) bohatera.
W wypowiedziach Gustawa dominuje pesymizm oraz niechęć do świata. Widać również, że jest to postać o silnej indywidualności, ale również przez to wyalienowana i samotna. Ponadto, podobnie jak Werter, bohater „Dziadów” epatuje swoją chwiejnością emocjonalną, której źródeł można dopatrywać się w jego młodym wieku i braku dojrzałości. Jego dokonaniami kierują głównie emocje, a zwłaszcza te negatywne i destrukcyjne jak zazdrość (o bogatszego kochanka) i gniew (na ukochaną, która wybrała innego).
Gustaw z IV cz. „Dziadów” jako bohater werteryczny
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPostawa określana jako „werteryzm” wywodzi się z utworu Johanna Goethego „Cierpienia młodego Wertera” z przełomu XVIII i XIX wieku. Do jego głównych cech należały: nadwrażliwość, chwiejność emocjonalna, bogata wyobraźnia, niezdecydowanie, bunt wobec zastanego porządku, dążenie do autodestrukcji oraz pesymizm. Kulminacją postawy werterycznej jest akt samobójstwa. Co ciekawe, w czasach romantyzmu panowała także moda na ubiór � la Werter, czyli żółta kamizelka i niebieski frak.
O tym, że Gustaw jest bohaterem typu werterycznego dowiadujemy się od niego samego, kiedy cytuje dzieło Goethego, by opisać swój nieszczęśliwy los:
„Tylem wytrwał, tyle wycierpiałem,
Chyba śmiercią bole się ukoją;
Jeślim płochym obraził zapałem,
Tę obrazę krwią okupię moją”.
Również gest, który wykonał po wyrecytowaniu tych słów (ugodził się sztyletem w serce) dobitnie dowodzi, iż Gustaw idealnie wpisywał się w nurt bohaterów werterycznych. Tym, co najlepiej określa bohatera „Dziadów” cz. IV jest absolutne zawładnięcie nieszczęśliwą miłością, które to nie ustąpiło nawet po śmierci (samobójczej) bohatera.
W wypowiedziach Gustawa dominuje pesymizm oraz niechęć do świata. Widać również, że jest to postać o silnej indywidualności, ale również przez to wyalienowana i samotna. Ponadto, podobnie jak Werter, bohater „Dziadów” epatuje swoją chwiejnością emocjonalną, której źródeł można dopatrywać się w jego młodym wieku i braku dojrzałości. Jego dokonaniami kierują głównie emocje, a zwłaszcza te negatywne i destrukcyjne jak zazdrość (o bogatszego kochanka) i gniew (na ukochaną, która wybrała innego).