Jesteś w:
Dziady
Konrad z III części „Dziadów” Adama Mickiewicza jest postacią dynamiczną i wieloznaczną, która w „Prologu” przechodzi przemianę wewnętrzną. Jej symbolicznym przypieczętowaniem jest zmiana imienia z Gustawa na Konrad:
„Żywy, zostanę dla mej ojczyzny umarły
Po czym na ścianie celi napisał po łacinie –
Umarł Gustaw, narodził się Konrad
(Gustavus obiit, natus est Conradus)”.
Bohater jest wrażliwym poetą i zagorzałym patriotą, łączy w sobie cechy romantycznego buntownika, konspiratora oraz proroka. Jak przystało na typowego przedstawiciela epoki byronowskiej, Konrad był przekonany o swoim geniuszu i niezwykłości, co w konsekwencji pociągało za sobą często zachowanie patetyczne, a nawet bluźniercze.
Wierząc, że posiada moc tożsamą do boskiej, w najważniejszych fragmentach dramatu, nazywanych „Małą” i „Wielką Interpretacją”, wziął na siebie cierpienie wszystkich Polaków w zamian za ofiarowanie mu przez Stwórcę boskiej potęgi i mocy.
Konrad jest bezkompromisowym buntownikiem. Chce samodzielnie rządzić narodem przekonany, że tylko on jest w stanie zapewnić mu powodzenie. Kierując się nadrzędnym celem – powrotem dawnej świetności Ojczyzny, ten młody człowiek uważa, że samodzielnie zmieni bieg historii. Stanie się to, gdy Bóg przekaże mu władzę.
Nie doczekawszy się odpowiedzi Ojca Niebieskiego, Konrad buntuje się i w imię dobra ludzkości w sposób kategoryczny sprzeciwia się Bogu. Jego słowa przybierają formę bluźnierstwa.
Bohater nosi także cechy odważnego konspiratora, gotowego poświęcić życie w zamian za ogólnonarodową sprawę. Gdy go poznajemy, przebywa od jakiegoś czasu w więzieniu, jest prowadzony na przesłuchania, rozmawia z towarzyszami z celi.
Konrad jest również utalentowanym artystą. Jego poetycki kunszt wyraża się w pełni w „Wielkiej Improwizacji”, gdzie niczym Stwórca świat, on tworzy dzieło (słowa) z niczego (z myśli).
Dramat „Dziady” wprowadził postać Konrada na stałe do polskiej kultury. Złożoność jego charakteru, kontrowersyjność motywów działania oraz głoszonych opinii, odwaga i bezkompromisowość to tylko niektóre składowe tej niezwykle barwnej postaci.
Konrad z III cz. Dziadów – charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKonrad z III części „Dziadów” Adama Mickiewicza jest postacią dynamiczną i wieloznaczną, która w „Prologu” przechodzi przemianę wewnętrzną. Jej symbolicznym przypieczętowaniem jest zmiana imienia z Gustawa na Konrad:
„Żywy, zostanę dla mej ojczyzny umarły
Po czym na ścianie celi napisał po łacinie –
Umarł Gustaw, narodził się Konrad
(Gustavus obiit, natus est Conradus)”.
Bohater jest wrażliwym poetą i zagorzałym patriotą, łączy w sobie cechy romantycznego buntownika, konspiratora oraz proroka. Jak przystało na typowego przedstawiciela epoki byronowskiej, Konrad był przekonany o swoim geniuszu i niezwykłości, co w konsekwencji pociągało za sobą często zachowanie patetyczne, a nawet bluźniercze.
Wierząc, że posiada moc tożsamą do boskiej, w najważniejszych fragmentach dramatu, nazywanych „Małą” i „Wielką Interpretacją”, wziął na siebie cierpienie wszystkich Polaków w zamian za ofiarowanie mu przez Stwórcę boskiej potęgi i mocy.
Konrad jest bezkompromisowym buntownikiem. Chce samodzielnie rządzić narodem przekonany, że tylko on jest w stanie zapewnić mu powodzenie. Kierując się nadrzędnym celem – powrotem dawnej świetności Ojczyzny, ten młody człowiek uważa, że samodzielnie zmieni bieg historii. Stanie się to, gdy Bóg przekaże mu władzę.
Nie doczekawszy się odpowiedzi Ojca Niebieskiego, Konrad buntuje się i w imię dobra ludzkości w sposób kategoryczny sprzeciwia się Bogu. Jego słowa przybierają formę bluźnierstwa.
Bohater nosi także cechy odważnego konspiratora, gotowego poświęcić życie w zamian za ogólnonarodową sprawę. Gdy go poznajemy, przebywa od jakiegoś czasu w więzieniu, jest prowadzony na przesłuchania, rozmawia z towarzyszami z celi.
Konrad jest również utalentowanym artystą. Jego poetycki kunszt wyraża się w pełni w „Wielkiej Improwizacji”, gdzie niczym Stwórca świat, on tworzy dzieło (słowa) z niczego (z myśli).
Dramat „Dziady” wprowadził postać Konrada na stałe do polskiej kultury. Złożoność jego charakteru, kontrowersyjność motywów działania oraz głoszonych opinii, odwaga i bezkompromisowość to tylko niektóre składowe tej niezwykle barwnej postaci.