Jesteś w:
Dziady
III część „Dziadów” Adama Mickiewicza rozpoczyna się od Prologu, w którym podczas snu przerywanego walką dobra i zła o duszę bohatera zachodzi w nim przemiana. Scena więzienna końcu się śmiercią Gustawa i narodzinami Konrada. Transformacja zostaje przypieczętowana napisem na ścianie celi:
„Gustavus obiit – natus est Conradus
(Gustaw umarł, narodził się Konrad)”.
Po tym wstępie Mickiewicz wyodrębnił dziewięć scen, odmiennych pod względem podejmowanej tematyki, bohaterów, tła oraz prawdopodobieństwa wydarzeń. Z tego powodu wszystkie sceny można podzielić na realistyczne (historyczne) oraz wizyjno-symboliczne.
Do tych pierwszych zaliczamy: scenę więzienną, bal u Senatora oraz Salon Warszawski. Wśród scen symbolicznych wyróżniamy zaś Małą i Wielką Improwizacja, widzenie Ewy, widzenie księdza Piotra, scenę egzorcyzmów, sen Senatora.
Akcja scen rozgrywa się najczęściej w nocy, z wyjątkiem sceny siódmej i ósmej. W tych częściach nie pojawiają się żadne elementy świata nadprzyrodzonego, stąd możliwość rozegrania ich w dzień.
Podział widać także w sylwetkach bohaterów. Mickiewicz stworzył postaci autentyczne (np. Senator Nowosilcow czy Rollison) oraz fikcyjne (jedynie Gustaw – Konrad oraz ksiądz Piotr).
Dzieło kończy Ustęp, w którym Mickiewicz umieścił utwór „Do przyjaciół Moskali” oraz „Drogę do Rosji”.
Wśród podejmowanych wątków można wyróżnić martyrologię narodu polskiego, mesjanizm, prometeizm, środki oniryczne w opisie rzeczywistości, losy ciemiężonych.
Struktura III cz. „Dziadów”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimIII część „Dziadów” Adama Mickiewicza rozpoczyna się od Prologu, w którym podczas snu przerywanego walką dobra i zła o duszę bohatera zachodzi w nim przemiana. Scena więzienna końcu się śmiercią Gustawa i narodzinami Konrada. Transformacja zostaje przypieczętowana napisem na ścianie celi:
„Gustavus obiit – natus est Conradus
(Gustaw umarł, narodził się Konrad)”.
Po tym wstępie Mickiewicz wyodrębnił dziewięć scen, odmiennych pod względem podejmowanej tematyki, bohaterów, tła oraz prawdopodobieństwa wydarzeń. Z tego powodu wszystkie sceny można podzielić na realistyczne (historyczne) oraz wizyjno-symboliczne.
Do tych pierwszych zaliczamy: scenę więzienną, bal u Senatora oraz Salon Warszawski. Wśród scen symbolicznych wyróżniamy zaś Małą i Wielką Improwizacja, widzenie Ewy, widzenie księdza Piotra, scenę egzorcyzmów, sen Senatora.
Akcja scen rozgrywa się najczęściej w nocy, z wyjątkiem sceny siódmej i ósmej. W tych częściach nie pojawiają się żadne elementy świata nadprzyrodzonego, stąd możliwość rozegrania ich w dzień.
Podział widać także w sylwetkach bohaterów. Mickiewicz stworzył postaci autentyczne (np. Senator Nowosilcow czy Rollison) oraz fikcyjne (jedynie Gustaw – Konrad oraz ksiądz Piotr).
Dzieło kończy Ustęp, w którym Mickiewicz umieścił utwór „Do przyjaciół Moskali” oraz „Drogę do Rosji”.
Wśród podejmowanych wątków można wyróżnić martyrologię narodu polskiego, mesjanizm, prometeizm, środki oniryczne w opisie rzeczywistości, losy ciemiężonych.