Jesteś w:
Dziady
Z „Wielkiej Improwizacji”, jednego z najważniejszych fragmentów dramatu Adama Mickiewicza „Dziady” płynie krytyka romantycznego rozumienia poezji. Sformułował ją główny bohater dzieła, Konrad, nazywany przez współwięźniów „ponurym poetą”.
Jego zdaniem myśli i słowa pozwalają kreować świat, czyli tworzyć go od podstaw niczym Bóg. W pewnym momencie ona sam nazywa siebie „mistrzem” i za pomocą myśli buduje ciała niebieskie, jest bardzo dumy i wyniosły.
Niestety, nikt nie rozumie tak wybitnego artysty:
„Ja śpiewak - i nikt z mojej pieśni nie rozumie”.
Zadośćuczynieniem w takiej sytuacji będzie jedynie zemsta:
„Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga
z Bogiem i choćby mimo Boga!”.
Bunt wobec Stwórcy, przekonanie o swej wyższość oraz oczekiwanie „rządu dusz” wynikają z pragnienie uzdrowienia narodu. Konrad marzył, aby napisać „pieśń szczęśliwa”, która uzdrowiłaby Ojczyznę oraz ludzi.
Zadania poezji według „Wielkiej Improwizacji”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZ „Wielkiej Improwizacji”, jednego z najważniejszych fragmentów dramatu Adama Mickiewicza „Dziady” płynie krytyka romantycznego rozumienia poezji. Sformułował ją główny bohater dzieła, Konrad, nazywany przez współwięźniów „ponurym poetą”.
Jego zdaniem myśli i słowa pozwalają kreować świat, czyli tworzyć go od podstaw niczym Bóg. W pewnym momencie ona sam nazywa siebie „mistrzem” i za pomocą myśli buduje ciała niebieskie, jest bardzo dumy i wyniosły.
Niestety, nikt nie rozumie tak wybitnego artysty:
„Ja śpiewak - i nikt z mojej pieśni nie rozumie”.
Zadośćuczynieniem w takiej sytuacji będzie jedynie zemsta:
„Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga
z Bogiem i choćby mimo Boga!”.
Bunt wobec Stwórcy, przekonanie o swej wyższość oraz oczekiwanie „rządu dusz” wynikają z pragnienie uzdrowienia narodu. Konrad marzył, aby napisać „pieśń szczęśliwa”, która uzdrowiłaby Ojczyznę oraz ludzi.