Jesteś w:
Dziady
Buntownikiem w dramacie Adama Mickiewicza „Dziady. Część III” jest przede wszystkim Konrad.
Główny bohater utworu buntuje się najpierw przeciwko cierpieniu ojczyzny. Nie może patrzeć na męczeństwo współwięźniów, na koleje ofiary represji popowstaniowych, na brak poparcia polskiej sprawy na arenie międzynarodowej.
Gdy jego gniew zderza się ze ścianą bezsilność, w porywie gniewu Konrad buntuje się również przeciwko Bogu. W bodaj najsłynniejszym fragmencie dzieła – „Wielkiej Improwizacji” – żąda władzy nad ludźmi. Jego bunt przeciw Bogu ostatecznie zamknął się w nazwaniu Stwórcy carem. Słowa te, jak również przekonanie o swoim geniuszu oraz oczekiwanie „rządu dusz” wynikały z pragnienia uzdrowienia narodu. Buntownik Konrad marzył o uzdrowieniu Ojczyznę oraz ludzi.
Motyw buntu w III cz. „Dziadów”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimBuntownikiem w dramacie Adama Mickiewicza „Dziady. Część III” jest przede wszystkim Konrad.
Główny bohater utworu buntuje się najpierw przeciwko cierpieniu ojczyzny. Nie może patrzeć na męczeństwo współwięźniów, na koleje ofiary represji popowstaniowych, na brak poparcia polskiej sprawy na arenie międzynarodowej.
Gdy jego gniew zderza się ze ścianą bezsilność, w porywie gniewu Konrad buntuje się również przeciwko Bogu. W bodaj najsłynniejszym fragmencie dzieła – „Wielkiej Improwizacji” – żąda władzy nad ludźmi. Jego bunt przeciw Bogu ostatecznie zamknął się w nazwaniu Stwórcy carem. Słowa te, jak również przekonanie o swoim geniuszu oraz oczekiwanie „rządu dusz” wynikały z pragnienia uzdrowienia narodu. Buntownik Konrad marzył o uzdrowieniu Ojczyznę oraz ludzi.