Jesteś w:
Ludzie bezdomni
Stefan Żeromski przyszedł na świat 14 października 1864 roku w Strawczynie koło Kielc, zaś zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie, w wieku prawie sześćdziesięciu lat.
Jego ojciec był styczniowym powstańcem, matka zaś zajmowała się domem. Cała rodzina miała szlacheckie korzenie, lecz żyła bardzo skromnie.
Młody Stefan uczęszczał do kieleckiego Gimnazjum Miejskiego. Obfitujący w rusyfikacyjne idee okres ten zainspirował go później do napisania „Syzyfowych prac”. Wtedy także zaczął pisanie „Dzienników”.
Żeromski studiował w Instytucie Weterynarii w Warszawie, lecz ze względów finansowych był zmuszony przerwać naukę. Zaczął pracować jako guwerner. Trafił między innymi do Nałęczowa (pierwowzór Cisów), gdzie poznał Oktawię z Radziwiłłów Rodkiewiczową – swoją późniejszą małżonkę, oraz Bolesława Prusa – świadka na ich weselu.
Okres ten obfitował w początki twórczości literackiej. W roku 1889 Żeromski zadebiutował w charakterze nowelisty na łamach „Tygodnika Powszechnego”, a później na łamach „Głosu”.
Dzięki zarobionym pieniądzom pisarz mógł zwiedzić Zurych, Wiedeń, Pragę, Monachium oraz poślubić ukochaną Oktawię. Razem z jej córką z pierwszego małżeństwa wyjechali do Szwajcarii, gdzie dostał posadę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Raperswilu. To właśnie tam powstały między innymi „Syzyfowe prace”.
Po powrocie do Polski Żeromski pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie, pisał i publikował (czasami pod pseudonimem). Po kilku latach w końcu jego dzieła stały się tak rozpoznawalne, że mógł pozwolić sobie na całkowite poświęcenie się pisaniu. Powstały takie książki, jak „Ludzie bezdomni”, „Popioły”, „Dzieje grzechu”.
W 1909 roku wraz z rodziną na trzy lata przeniósł się do Paryża. Po powrocie do kraju rozwiódł się z Oktawią, by potem poślubić malarkę Annę Zawadzką, z którą miał córkę Monikę.
Podczas I wojny światowej przebywał głównie w Zakopanem, gdzie założył tajną organizację niepodległościową. Po 1918 roku pisarz przeniósł się do Warszawy, gdzie dzięki popularności i szacunkowi społeczeństwa zamieszkał w Zamku Królewskim. Cały czas był zaangażowany w politykę i działania społeczno-kulturalne (np. założył pierwszy polski PEN Club).
Stefan Żeromski – notatka szkolna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimStefan Żeromski przyszedł na świat 14 października 1864 roku w Strawczynie koło Kielc, zaś zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie, w wieku prawie sześćdziesięciu lat.
Jego ojciec był styczniowym powstańcem, matka zaś zajmowała się domem. Cała rodzina miała szlacheckie korzenie, lecz żyła bardzo skromnie.
Młody Stefan uczęszczał do kieleckiego Gimnazjum Miejskiego. Obfitujący w rusyfikacyjne idee okres ten zainspirował go później do napisania „Syzyfowych prac”. Wtedy także zaczął pisanie „Dzienników”.
Żeromski studiował w Instytucie Weterynarii w Warszawie, lecz ze względów finansowych był zmuszony przerwać naukę. Zaczął pracować jako guwerner. Trafił między innymi do Nałęczowa (pierwowzór Cisów), gdzie poznał Oktawię z Radziwiłłów Rodkiewiczową – swoją późniejszą małżonkę, oraz Bolesława Prusa – świadka na ich weselu.
Okres ten obfitował w początki twórczości literackiej. W roku 1889 Żeromski zadebiutował w charakterze nowelisty na łamach „Tygodnika Powszechnego”, a później na łamach „Głosu”.
Dzięki zarobionym pieniądzom pisarz mógł zwiedzić Zurych, Wiedeń, Pragę, Monachium oraz poślubić ukochaną Oktawię. Razem z jej córką z pierwszego małżeństwa wyjechali do Szwajcarii, gdzie dostał posadę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Raperswilu. To właśnie tam powstały między innymi „Syzyfowe prace”.
Po powrocie do Polski Żeromski pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich w Warszawie, pisał i publikował (czasami pod pseudonimem). Po kilku latach w końcu jego dzieła stały się tak rozpoznawalne, że mógł pozwolić sobie na całkowite poświęcenie się pisaniu. Powstały takie książki, jak „Ludzie bezdomni”, „Popioły”, „Dzieje grzechu”.
W 1909 roku wraz z rodziną na trzy lata przeniósł się do Paryża. Po powrocie do kraju rozwiódł się z Oktawią, by potem poślubić malarkę Annę Zawadzką, z którą miał córkę Monikę.
Podczas I wojny światowej przebywał głównie w Zakopanem, gdzie założył tajną organizację niepodległościową. Po 1918 roku pisarz przeniósł się do Warszawy, gdzie dzięki popularności i szacunkowi społeczeństwa zamieszkał w Zamku Królewskim. Cały czas był zaangażowany w politykę i działania społeczno-kulturalne (np. założył pierwszy polski PEN Club).