Jesteś w: Ludzie bezdomni

„Ludzie bezdomni” – powtórka z lektury

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

„Ludzie bezdomni” to powieść Stefana Żeromskiego napisana w epoce modernizmu (Młoda Polska). Z racji tego utwór ten zaliczany do grona gatunku powieści modernistycznej, rodzajem literackim dominującym w dziele jest epika.

Czasem akcji właściwej powieści są lata dziewięćdziesiąte XIX wieku, zaś miejscami kolejno Paryż, Warszawa, Cisy, Zagłębie Dąbrowskie (Sosnowiec).

Utwór pierwszy raz został wydany w grudniu 1899 roku.

Bohaterami pierwszoplanowymi książki są doktor Tomasz Judym oraz guwernantka Joanna Podborska. Wśród postaci drugoplanowych wyróżniamy: starszego brata Tomasza, Wiktora a i jego żonę Teosię, Natalię i Wandę Orszeńskie oraz ich babkę panią Niewadzką, amanta i karciarza Karbowskiego, inżyniera Korzeckiego, właściciela uzdrowiska Cisy M. Lesa (Leszczyńskiego), dyrektora Węglichowski, administratora Krzywosąda Chobrzańskiego.

Żeromski w powieści sięgnął po następujące konwencje literackie: realizm, naturalizm, impresjonizm, symbolizm, dekadentyzm. Przedstawił główne tezy filozofii Schopenhauera, Nietzschego oraz Marksa, wplótł motywy sokratejskie i platońskie oraz ewangeliczne.

Dzieło składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy dziesięć tytułowanych rozdziałów (Wenus z Milo, W pocie czoła, Mrzonki, Smutek, Praktyka, Swawolny Dyzio, Cisy, Kwiat tuberozy. Przyjdź oraz Zwierzenia), a drugi – trzynaście (Poczciwe prowincjonalne idee, Starcy, „Ta łza, co z oczu twoich spływa…”, O świcie, W drodze, O zmierzchu, Szewska pasja, Gdzie oczy poniosą, Glikauf!, Pielgrzym, Asperges me…, Dajmonion, Rozdarta sosna). Powieść to łącznie dwadzieścia trzy rozdziały.

Głównymi problemami poruszonymi w książce jest walka jednostki o romantyczne ideały i pozytywistyczne wartości wbrew niesprawiedliwemu otoczeniu, które nic sobie nie robi ze społecznych nierówności.



  Dowiedz się więcej