Jesteś w: Ludzie bezdomni

„Ludzie bezdomni” – kompozycja

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Dzieło Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” składa się z dwóch tomów, z których pierwszy liczy dziesięć tytułowanych rozdziałów (Wenus z Milo, W pocie czoła, Mrzonki, Smutek, Praktyka, Swawolny Dyzio, Cisy, Kwiat tuberozy. Przyjdź oraz Zwierzenia), a drugi – trzynaście (Poczciwe prowincjonalne idee, Starcy, „Ta łza, co z oczu twoich spływa…”, O świcie, W drodze, O zmierzchu, Szewska pasja, Gdzie oczy poniosą, Glikauf!, Pielgrzym, Asperges me…, Dajmonion, Rozdarta sosna). Powieść to łącznie dwadzieścia trzy rozdziały.

W utworze dominuje narracja pierwszoosobowa, z wyjątkiem fragmentów pamiętników Joasi Podborskiej, wypełniających rozdział „Zwierzenia”.

„Wysepkowa” kompozycja powieści przemawia za zaklasyfikowaniem jej do grona utworów o modernistycznej poetyce. Żeromski zrezygnował z przedstawiania i analizowania, zbędnych jego zdaniem, przyczyn i skutków zdarzeń, na rzecz podkreślenia nastrojowości zdarzeń czy przyjrzenia się poglądom bohaterów. Choć w książce pojawiają się pewne chronologiczne luki i przerwy, to jednak autor zachował następstwo zdarzeń, organizując fabułę w oparciu o 4 epizody z życia głównego bohatera (paryski, warszawski, cisowski oraz górniczy).



  Dowiedz się więcej