Jesteś w:
Ludzie bezdomni
Powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” jest literacką odpowiedzią na poglądy największych myślicieli XIX wieku: Arthura Schopenhauera, Nietzschego oraz Marksa.
Główny bohater dzieła, doktor Tomasz Judym był trochę podobny do Schopenhauera. Tak samo jak wybitny niemiecki filozof nie był do końca przekonany do idei szczęścia czy dobra. Nie wierzył w nie. Całe jego życie potwierdzało tezę, że zarówno szczęście, jak i dobro nie istnieją. Był pesymistą.
Cechą łączącą postać fikcyjną z realnym myślicielem był także zachwyt doktora obserwowanymi w Luwrze dziełami sztuki, które Schopenhauer traktował jako jedynie wartości stałe tego świata.
Echa filozofii Nietzsche widać z kolei w na pierwszy rzut oka skrajnie różnych postaciach: inżyniera Korzeckiego i utracjusza Karbowskiego. Obaj wyznawali pogląd, że panem swojego życia jest człowiek i to on decyduje, jak je przeżyje. Pierwszy popełnił samobójstwo, drugi zaś związał się z dziedziczką fortuny Niewadzkich, Natalią.
Z poglądów Marksa Żeromski zaczerpnął ideę regulowania wszystkich życiowych procesów poprzez polepszenie stosunków gospodarczych. Stale skłócony z przełożonymi Wiktor Judym na przykładzie swego losu ukazał konflikt między klasą pracującą a właścicielami fabryk, zaś inżynier Korzecki – konieczność zorganizowania rewolucji społecznej.
Filozofia w „Ludziach bezdomnych”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPowieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” jest literacką odpowiedzią na poglądy największych myślicieli XIX wieku: Arthura Schopenhauera, Nietzschego oraz Marksa.
Główny bohater dzieła, doktor Tomasz Judym był trochę podobny do Schopenhauera. Tak samo jak wybitny niemiecki filozof nie był do końca przekonany do idei szczęścia czy dobra. Nie wierzył w nie. Całe jego życie potwierdzało tezę, że zarówno szczęście, jak i dobro nie istnieją. Był pesymistą.
Cechą łączącą postać fikcyjną z realnym myślicielem był także zachwyt doktora obserwowanymi w Luwrze dziełami sztuki, które Schopenhauer traktował jako jedynie wartości stałe tego świata.
Echa filozofii Nietzsche widać z kolei w na pierwszy rzut oka skrajnie różnych postaciach: inżyniera Korzeckiego i utracjusza Karbowskiego. Obaj wyznawali pogląd, że panem swojego życia jest człowiek i to on decyduje, jak je przeżyje. Pierwszy popełnił samobójstwo, drugi zaś związał się z dziedziczką fortuny Niewadzkich, Natalią.
Z poglądów Marksa Żeromski zaczerpnął ideę regulowania wszystkich życiowych procesów poprzez polepszenie stosunków gospodarczych. Stale skłócony z przełożonymi Wiktor Judym na przykładzie swego losu ukazał konflikt między klasą pracującą a właścicielami fabryk, zaś inżynier Korzecki – konieczność zorganizowania rewolucji społecznej.