Jesteś w: Ludzie bezdomni

Geneza „Ludzi bezdomnych”

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

Powieść „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego została opublikowana w grudniu 1899 roku w Warszawie, zaś ostateczne szlify pisarz nadawał jej w Zakopanem. Dzięki rosnącej popularności, szybko wznowiono druk. Drugie wydanie zostało oddane już wiosną 1900 roku, trzecie rok później, a czwarte w 1906 roku.

Źródło ogromnego sukcesu komercyjnego książki tkwi w duże mierze na jej autentyczności. Pisarz wiernie odwzorował obraz Warszawy (ulice Krochmalna czy Ciepła) czy Paryża (szczegółowe opisy wnętrza Luwru), stworzył literacką kopię Nałęczowa (uzdrowisko Cisy). Realizmu nie ograniczył do miejsc, lecz rozszerzył go na postaci. Potrafił czerpać inspiracje do swych dzieł z codziennego życia. Wzorem Joanny Podborskiej była tak naprawdę żona Żeromskiego.

Ważna jest także dbałość o każdy szczegół, trwające wiele miesięcy zbieranie materiałów dotyczących noclegowni dla bezdomnych, zwiedzanie Dąbrowy Górniczej, poszukiwanie informacji na temat stanu higieny wśród najniższych warstw społeczeństwa.



  Dowiedz się więcej