Jesteś w: Ludzie bezdomni

Obraz środowisk społecznych w „Ludziach bezdomnych”

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

W powieści „Ludzie bezdomni” Stefan Żeromski skupia się na przedstawieniu niemal wszystkich środowisk społecznych, z którymi mógł się zetknąć młody, wrażliwy i empatyczny doktor Tomasz Judym.

Najwięcej miejsca autor poświęcił ubogim robotnikom. W Warszawie przykładem biednego pracownika huty był brat głównego bohatera, Wiktor. Choć sam pracował bardzo ciężko przy najniebezpieczniejszym dla zdrowia i życia stanowisku, podobnie jak jego żona Teosia, spędzająca całe dnie w ciemnym pokoiku fabryki cygar, nie mogli zapewnić dwójce swoich dzieci przyzwoitego życia. Nie mając szans na takie w stolicy, w końcu zdecydowali się na emigrację do Szwajcarii, a następnie do Ameryki.

Obok robotników Warszawskich Judym opisał tych pracujących w uzdrowisku dla bogatych. Nieopodal gabinetów luksusowych zabiegów, basenów i sal masaży kurortu Cisy, mieściły się chłopskie czworaki. Ludzie gnieździli się w nich całymi rodzinami, spali obok przechowywanych na zimę kartofli, umierali wskutek szerzących się chorób.

Kolejnych środowiskiem opisanym w powieści byli górnicy ze Śląska. Tak samo jak przedstawiciele klasy robotniczej z poprzednich miejsc pracy Tomasza Judyma, tak i oni pracowali ponad siły w warunkach uwłaczających ludziom żyjącym w XIX wieku.

Kontrastującymi do powyższych środowisk były zamożne grupy warszawskich lekarzy, Cisowskich zarządów czy sosnowieckich dyrektorów. Ich wszystkich łączyło zadowolenie z zaistniałej sytuacji, niechęć do jakichkolwiek zmian, a przede wszystkim do prowodyra przeobrażenia – Tomasza Judyma.

Z powieści wyłania się obraz próbujących związać koniec z końcem biedaków, ciemiężonych przez sprytnych przedsiębiorców oraz zapomnianych przez przysięgających szerzyć pomoc medyczną w każdym środowisku lekarzy.



  Dowiedz się więcej